De Canadezen onder leiding van nachtegaal Katie Stelmannis konden ons in het verleden wel degelijk bekoren, vooral prototype hit 'Lose It', is om duimen en vingers bij af te likken. Alleen konden ze het niveau van 'Lose It' niet een hele plaat lang bereiken. Onder andere 'Darken Her Horse' en 'Spellwork' waren goede nummers, maar niet meer dan dat. Hetzelfde verhaal horen we bij Olympia. 'Home', een dijk van een nummer, net als 'Reconcile', halen een niveau waar de andere nummers moeite mee hebben. Althans dat dachten we na een eerste luisterbeurt, na enkele luisterbeurten, komen we tot de conclusie dat deze band misschien wel getekend heeft voor een van de albums van het jaar.
Dat is meteen duidelijk bij openingsnummer 'What We Done', eerst krijg je een dertigtal seconden lang vrijwel stilte, later komt er een beat opzetten. Heel vreemd, als je dat zo een eerste keer hoort, maar later went het nummer en klinkt het geheel, zoals alle muziek van Austra heel erg dansbaar. 'Forgive Me' heeft dan weer niet zo'n lange intro nodig. Onmiddellijk de prachtige, krachtige stem van Katie Stelmannis, de voornaamste songschrijver van de meute. Helaas een minder nummer, een beetje zagerig en saai en helaas barst het nummer ook niet echt los naar het einde.
'Painful Like' is dan weer typisch Austra. Beats, de spookachtige stem van mevrouw Stelmannis en natuurlijk de gebruikelijke ooh's die door het refrein klinken, alleen mevrouw Stelmannis kan die op die manier zingen.. Meer dan op de vorige plaat wordt er gebruik gemaakt van de achtergrondzangeres(sen), wat het geheel completer en nog beter maakt. Over 'Home' moeten we misschien niet te veel meer zeggen, behalve dan dat het, zonder twijfel het beste nummer van de plaat is. Het begint met knappe pianoklanken, waar later een beat in komt te zitten. Ook de zeer emotionele tekst voegt dat beetje extra toe dat veel andere bands in het genre ontbreken om echt top te zijn.
'Fire', 'I Don't Care I'm a Man' en 'We Become' kunnen ons heel moeilijk bekoren. Te zwaar, te bombastisch, niet dansbaar genoeg,... redenen genoeg om dit trio niet goed genoeg te vinden. Gelukkig is daar dan 'Reconcile', samen met 'Home' misschien wel het beste nummer van de plaat. Synthakkoorden en elektronicabliepjes zoals we ze graag hebben. Ook de best wel emotionele inhoud, Stelmannis gaat op zoek naar verzoening (dat lijkt ons ook de rode draad doorheen de hele plaat, vrede maken met het verleden en je nieuwe leven aanvaarden zoals het is. Of niet natuurlijk, we zitten hier ook maar wat te schrijven).
'Annie, Oh Muse You', gaat op hetzelfde elan verder en 'You Changed My Life', is misschien wel het meest pakkende van allemaal. Bezingt Katie Stelmannis hier een nieuwe liefde? De uiteindelijke muzikale begeleiding maakt het geheel dansbaar, en wordt er daar nu een soundscape gecreëerd? Jawel, aan u om daar uw eigen betekenis aan te geven. Dan is het tijd voor afsluiter 'Hurt Me Now', en wat voor een. Het komt misschien wat traag op gang, maar als je mee gaat in de flow van het nummer, dan vind je het gegarandeerd geweldig. De stem die op het einde weerklinkt doet heel erg M83 aan, we moeten u dus niet vertellen waarom we Austra zo goed vinden.
Dit album eindigt gegarandeerd bovenaan in onze albumtop op het einde van het jaar omdat het geweldig is, goed klinkt, weinig foutjes telt (we tellen er drie) en er in slaagt deze stijve hark meermaals aan het dansen te krijgen. Ook zijn de Canadezen niet in de val getrapt die hun, naar wij vermoeden, Zweedse inspiratie voor hen heeft uitgelegd. De avant-garde hebben ze geschuwd en ze zijn zichzelf trouw gebleven. Geen gezever dus, gewoon no-nonsense electropop.
Aron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten