Single van de Week: Jordan Klassen - Piano Brother

De single van deze week komt uit Canada, het onmetelijke land heeft tegenwoordig veel meer te bieden dan muziek die driekwart van de wereldbevolking op de heupen werkt (Justin Bieber, Carly Rae Jespen en consoorten), maar kent recentelijk (Ja we weten het, de immer geniale Neil Young is ook een Canadees) een ware hausse op muzikaal gebied (Check zeker eens Austra, Diana en Purity Ring). Vandaar onze single van de week: "Piano Brother" van Jordan Klassen.

Single van de week: Connan Mockasin - I'm The Man, That Will Find You

Onze eerste single van de week sinds onze zomerslaap is het geweldige "I'm The Man, That Will Find You" van de Nieuw-Zeelandse artiest Connan Mockasin.

Concertverslag: Fuck Buttons (Ancienne Belgique, Brussel)

Met een straffe nieuwe plaat Slow Focus en het geroemde Tarot Sport op zak, bracht Fuck Buttons, het elektronic noise duo uit Bristol, een sterk repertoire mee naar de AB. De vraag was of ze dit live sterker konden brengen met slechts twee draaitafels en een projectiescherm.

Zan Lyons kreeg het genoegen de avond te openen. Hij bracht met zijn viool - beladen met effectjes -en een tafel vol knopjes, een mix van beats en textuur. Speciaal, dat wel, maar erg boeiend was het na enkele minuten al niet meer. We kregen vooral een enorm luide muur van basklanken, af en toe aangevuld met elektronische vioolklanken die op zich wel iets moois voortbrachten, maar dan wel voornamelijk wanneer ze niet verpletterd werden door trommelvliesscheurende diepere klanken. Het werd niet alleen de avond van Fuck Buttons, maar ook van Fuck Schauvliege.

Fuck Buttons zelf deed niet onder qua geluidsniveau. Ze zetten het publiek al meteen in beweging met opener Brainfreeze. Noise met snerpende melodieën en rake beats vulde de verkleinde AB-zaal en het lichtspektakel deed de rest. De visuals zijn even eenvoudig als briljant: de silhouetten van de twee bandleden worden opgenomen en geprojecteerd op allerlei wazige kleuren en patronen op voor- en achtergrond. Ook zij die een basketballer voor hen hadden, zagen wat er zich vooraan afspeelde, weliswaar iets kleurrijker.

Met Surf Solar gaven ze daarna meteen hun bekendste nummer weg, waardoor het feest echt kon beginnen. Helaas begon toen al duidelijk te worden dat de subtiliteiten van de plaat soms plaats moesten ruimen voor opnieuw te veel bas, iets wat Olympians zelfs bijna volledig kelderde. Bij nummers van de laatste plaat was dit minder een probleem, wat logischerwijze volgt uit het verschil tussen de iets donkerdere en zwaardere laatste plaat en de wat epischere vorige. Uit de eerste plaat kregen we trouwens nog Colours Move, vooral opvallend door de live drums en de apengeluiden die ook live werden gebracht door Andrew Hung. Uiteraard via effecten, voor u ons van enig racisme verdenkt.

Het was eigenlijk pas vanaf recente single The Red Wing dat het plaatje helemaal begon te kloppen. De opbouw en de steeds dieper doordringende beats lieten sommige mensen in het publiek helemaal loos gaan. Nadien werd ook het fantastisch Hidden XS op het publiek losgelaten. Met zijn eenvoudige doch geniale melodie en steeds meer opzwepende lagen noise gingen alle registers open, tijd voor nog een half uur uitgelatenheid, sfeer en noise.

Helaas, daar besliste Fuck Buttons anders over. De opbouw werd eerst gebroken door er een bisronde aan vast te kleven, en daarna eindigden ze - geheel verdienstelijk trouwens met Space Mountain, maar helaas nu ook niet een van hun beste nummers - bijna 20 minuten sneller dan verwacht. Een sterk gevoel van anti-climax en een lichte ontgoocheling gaven dan ook een wrange nasmaak aan een concert dat steeds beter werd en daarom veel te vroeg eindigde. Het eindverdict is daarom ook: goed en vaak zeer goed, maar het kon wellicht nog veel beter.

Setlist:

Brainfreeze 

Surf Solar 

Colours Move 

Olympians 

Sentients 

The Red Wing 

Hidden XS

Space Mountain 

Concertverslag: CocoRosie (Depot, Leuven)

Er zijn zo van die bands waar je geen label op kan plakken. Is het indie? Is het folk? Is het reggae, dubstep, elektronica? Niemand die er een antwoord op heeft en dus worden er vaak nieuwe termen uitgevonden om dat soort bands te omschrijven. Zo ook bij CocoRosie. Voor hen werd de term freakfolk uitgevonden, maar de Amerikaanse zusjes, heden wonend  te Parijs, sloegen toch een licht andere weg in met hun laatste plaat 'Tales of a Grass Widow' die iets meer elektronica bevatte. Ons kan het allemaal niet deren en we trokken naar Leuven om de zusjes nu eindelijk eens aan het werk te zien. Zoals de muziek van CocoRosie wel doet vermoeden was het geheel een bevreemdende ervaring, maar zeker een van de meest aangename dit jaar.

Maar eerst een woordje over het voorprogramma. Eerder deze week vroegen we ons af waarom Democrazy geen Belgische of Gentse band geprogrammeerd had als voorprogramma voor Delorean in de Dokbox. Na gisteren stellen we ons die vraag des te meer. De mannen en vrouwen organisatoren van het depot kozen voor de Belgische band Lili Grace. We stonden nog met een lekker frisse pint in de hand aan de bar toen de zusjes Nelle en Dienne Bogaerts aan hun set begonnen en besloten terstond om de gezellige babbel aan de bar in te ruilen voor de fijne muziek van dit duo.

Geen foute keuze want de muziek van het tweetal, hoewel ook heel erg moeilijk te omschrijven, kon ons zeker bekoren. Een keyboard/piano, een computer en een cello, meer hadden de jonge deernen niet nodig om ook het publiek op sleeptouw te nemen. Ze deden soms denken aan CHVRCHES, maar de stem, zeker als de hoge, schrele tonen gezocht werden had heel veel weg van die van Karen Dreijer Andersson van The Knife. Heel erg straf, en we stelden ons dan ook de vraag waarom de dames die vorig jaar de halve finale van Humo's Rock Rally haalden, dat jaar niet wonnen.

Op naar de hoofdact en de reden waarom we gekomen waren: CocoRosie. We wisten niet goed wat te verwachten van dit optreden, maar een eerste blik op het lege podium deed ons wegdromen van een show die meer weg had van een theatervoorstelling. Er hing een goed gevulde wasdraad van de ene kant van het podium naar de andere en centraal stond er een ouderwetse spiegel opgesteld, compleet met make-upset. Na het eerste nummer, 'Child Bride', dat overigens erg straf begon met de prachtige operastem van een van de zusjes (u vergeeft ons wel dat we Sierra en Bianca Cassady niet uit elkaar kunnen houden), gingen beide dames aan de spiegel zitten en elkaars make-up verzorgen. Dan toch een theatershow? Neen hoor, dat gebeuren was een van de weinige theateresque elementen tijdens deze voorstelling.

Het eerste bedrijf telde trouwens opvallend veel nummers uit de nieuwe cd 'Tales of a Grass Widow'. Met onder andere 'Tears for Animals', 'End of Time', 'Harmless Monster' en 'Gravedigress'. Geen erg, want 'Tales of a Grass Widow' blijkt een erg sterke plaat te zijn. We hadden ze nog niet beluisterd, maar nu schalt ze hier toch al een hel tijde door de boxen en het moet gezegd, ze is even sterk als ze live over kwam. Over boxen gesproken, CocoRosie wordt live bijgestaan door een uitmuntende beatboxer, Thizzee (of iets wat er op lijkt, we begrepen het niet zo goed). Na het eerste bedrijf, verdween de volledige band van het podium, op een lid na, Thizzee. De dames gingen zich omkleden en de beatboxer boxte een beate beat bijeen. Het publiek werd wild van dit vijf minuten durende bewijs dat de menselijke stem een geweldig instrument is.

Toen Sierra en Bianca Cassady terug het podium opkwamen, werd meteen topnummer 'Villain' de zaal ingestuurd. Het publiek ging hier meteen in mee, extra opgezweept door de wel erg energieke bewegingen van de zusjes. In dit tweede bedrijf was er ook meer ruimte voor oudere nummers, die kwamen dan wel veelal uit de cd 'Grey Oceans' ('R.I.P. Burning Face', 'Undertaker' en 'Grey Oceans' zelve) maar gelukkig kwam ook nog 'K-Hole' in het stuk voor. Het nummer uit het album 'Noah's Ark' is misschien wel een van de beste nummers uit het CocoRosies repertoire omwille van de geweldige lyrics ("And all of the aborted babies/ will turn into little Bambies" of "And Mozart's requiem will play/through speakers made of clay").

De laatste noten stierven weg, de lichten gingen aan. Ook dit optreden was weer voorbij, helaas zouden we zeggen. Toch is er één iets dat we geleerd hebben uit de vele optredens en concerten die we dit jaar zagen, aan alle mooie liedjes komt een eind, zo ook gisterenavond in het depot in Leuven, waar CocoRosie betoverde, verwonderde, overheerste, begeesterde, kwam, zag en overwon.

Aron

Concertverslag: Delorean (Dokbox, Gent)

Primavera Sound ligt alweer heel ver achter ons, zo ver dat we zelfs al beginnen te denken aan tickets voor de volgende editie. Aangezien we er een toffe tijd hadden, halen we graag herinneringen op aan dat lenteweekend eind mei in de Catalaanse hoofdstad. We dachten hoe heet die band ook alweer die we geweldig vonden op de eerste dag? Juist Delorean. Voor ons de verrassing van het festival, op Pantha du Prince en The Bell Laboratory na natuurlijk, en wat merken we? De jongeheren komen naar Gent om op te treden in het plaatselijke openluchttheater dat de naam DOKarena meekreeg. De vier Basken Igor Escudeo, Unai Lazcano, Ekhi Lopetegi en Guillermo Astrain (voor de volldeigheid) brachten hun muziek en instrumenten mee, maar helaas niet het goede weer waardoor het optreden verplaatst werd naar de overdekte DOKbox, toch kon dat alles de pret niet drukken want Delorean blijkt garant te staan voor geweldige optredens.

Wat meteen opviel toen we toekwamen: geen volk, geen volgestouwde fietsenstallingen of autoparkings. De dokken lagen er verlaten bij en we begonnen te twijfelen of we wel de juiste datum aangekruist hadden en naar de juiste locatie gereden waren. Uiteindelijk bleek dat wel het geval te zijn, maar waren er slechts een veertigtal toeschouwers komen opdagen. Hoewel het ons toch deels verbaasde, was het eigenlijk niet zo verbazingwekkend, want wie gaat op een druilerige dag als deze naar een concert van een totaal onbekende groep kijken, want eerlijk gezegd wie heeft er al gehoord van Delorean of The Revival Hour?

We mogen niet te beroerd zijn om toe te geven dat die laatsten bij ons ook totaal onbekend waren. Toch konden we volgende informatie sprokkelen: de band bestaat uit DM Stith (zang en gitaar) en John Mark Lapham (we zouden die moeten kennen van de topband 'The Earlies'), komt uit de VS en heeft net een eerste volwaardige langspeler uit getiteld 'Scorpio Little Devil'. Of de Amerikanen er in geslaagd zijn nieuwe harten te veroveren? We denken van niet aangezien hun muziek, hoewel instrumentaal heel sterk en goed uitgevoerd, wel heel cliché uit de hoek kwam. We hadden heel erg het gevoel dat we het al eens gehoord hadden en de heren, hoewel ongetwijfeld talentvol, slaagden er niet echt in het publiek mee te krijgen. De volgende vraag rees: waarom moesten de dames en heren van Democrazy absoluut een mediocre band over de plas gaan halen en zochten ze het niet dichter bij huis? Alle ongetwijfeld goede bedoelingen van bovengenoemde band ten spijt dus niet overtuigend.

De muziek van Delorean noemen we graag de perfecte mix tussen Hot Chip en M83, maar ook uiterlijk hebben de mannen er iets van weg. Zowel zanger als drummer hebben het nerdgehalte van Hot Chip en de andere twee leden op bas en keyboard lijken best wel op Anthony Gonzalez. Voor de rest ook interessant om weten: de Basken, die naar Barcelona verhuisden, timmeren al sinds 2009 aan de weg naar de top en zijn sinds 2010 met de plaat Subiza uitgegroeid tot echte indiegrootheden in eigen land.

Na een korte introductie in de beste Manuel-imitatie die je je kan inbeelden, trapte het viertal af met 'Seasun', meteen gevolgd door 'Spirit' en 'Dominion', niet onze favoriete nummers moeten we toegeven, maar wel gebracht op een manier die veelbelovend was voor de rest van het optreden. Ook hadden we de indruk dat de zang niet luid genoeg stond waardoor we vooral van de instrumentatie moesten genieten en ook de lage publieksopkomst zorgde voor een zekere schroom bij zij die er wel waren zodat er niet voluit gedanst en gefeest werd op deze toch wel uitnodigende muziek. Het was dus wachten op de echte topnummers zoals 'Real Love' en 'Stay Close' om volledig loos te gaan op de geweldige beats die het viertal op ons los liet. Met afsluiter 'Destitute Time' was het plaatje gewoon af.

We kunnen dus kort besluiten: Delorean in de Dokbox was goed, niet onvergetelijk, maar dat lag meer aan de omstandigheden dan aan de Basken zelf, zo haalde drummer Igor Escudeo alles uit de kast en ging keyboardspeler Unai Lazcano volledig loos en moest zijn keyboard, dat wild heen weer geslingerd werd het bijna met zijn leven bekopen. Er was gewoon geen beweging in te krijgen, op enkele heel stijve danspasjes van enkelingen na. Volgende keer, ze hebben ons beloofd dat die er komt, beter voor deze jongens hopen we.

Aron

Festivalverslag: Pukkelpop: dag 3

Voor het eerst in jaren waren we geen drie dagen op de Kiewitse weide te vinden, maar heel rouwig waren we daar niet om, aangezien we de line-up van de eerste twee dagen écht niet goed vonden. Gelukkig voor ons stonden de meeste groepen waarvan we wel fan zijn samengepropt op zaterdag (inderdaad ja, gepropt, oa The Knife, Crystal Castles, Foals, Regina Spektor en The Soft Moon hebben we jammer genoeg moeten missen), want een pukkelpoploos jaar zagen we toch ook niet meteen zitten.

Tijdens onze eerste stappen op de weide waren de heren en dame van Mintzkov net begonnen aan hun set. Heel aandachtig hebben we het optreden niet gevolgd, maar over het algemeen klonk het wel weer degelijk, zoals altijd dus in feite bij Mintzkov. Gewoon goed, maar geen echte uitschieter, een stelling die uiteindelijk zou opgaan voor ongeveer elk optreden dat nog volgde. Vooral Mimosa, maar ook nog enkele andere singletjes mogen er absoluut wezen, maar bij een paar andere nummers klinkt de band toch echt te veel als het doorsnee Belgische groepje.

Na een beetje rond gewandeld te hebben op het terrein trokken we voor de eerste keer naar de Castello, voor het optreden van The Haxan Cloax. Volgende maand toert de artiest door Groot-Brittannië als voorprogramma van Fuck Buttons, reden genoeg voor ons om hem te verkiezen boven de Noisettes, die op dat moment op het veel minder gezellige hoofdpodium aantraden. Het niveau van Fuck Buttons werd in deze stevige electro-set jammer genoeg lang niet gehaald, maar toch zijn we achteraf heel blij met onze keuze, want slecht was het zeker ook niet. De bij momenten zware electro ging bij momenten door merg en been, maar mistte op andere momenten toch een beetje een duidelijke ‘richting’ om echt 100% te kunnen overtuigen.

Clock Opera dan, vorig jaar angekondigd als ‘the next big thing’, maar achteraf gezien toch niet helemaal aan de verwachtingen kunnen voldoen. Dat dit niet aan de band zelf maar eerder aan de radiostations ligt, kwamen ze hier overtuigend bewijzen. In het begin nog een beetje aarzelend en qua geluid niet helemaal goed gemixt, maar zeker in het tweede deel lieten ze met pareltjes als ‘Move to the mountains’, ‘Belongings’ en ‘Lesson no. 7’ zien dat ze tot heel wat in staat zijn. Een eerste half hoogtepuntje toch wel, dit optreden.

S O H N, die in een niet zo heel ver verleden al twee maal voor onze single van de week zorgde, was de volgende groep op ons programma. En wát voor een optreden werd het, zonder twijfel ons hoogtepunt van deze pukkelpopdag. De gladde, melancholische electropop à la How To Dress Weel en Rhye wist live volledig te overtuigen. Hoogtepunt van het optreden was single ‘The wheel’, al moest de rest van de nummers (ons bijna allemaal onbekend omdat het eerste album nog moet uitkomen) maar weinig onderdoen. Een mix van zweverige zang met subtiele electronica, live met nog wat meer power dan op plaat, zo hebben we het graag.

Van Alabama Shakes zagen we slechts een deeltje, niet voldoende om er echt een verslag van te schrijven, maar wel genoeg om te kunnen zeggen: wat een stem heeft die zangeres! Ongelofelijk met hoeveel gemak ze alle uithalen aankan, enkel en alleen hiervoor is een optreden van de band (hoewel niet helemaal ons genre) zeker wel de moeite waard.

Toen we aankwamen in de marquee voor het optreden van Kodaline werd al snel duidelijk dat we onze oordopjes meer dan ooit zouden nodig hebben. Niet omdat de band zo enorm luid speelt, maar wel omdat het grootste deel van de fans bestond uit gillende tienermeisjes. Wat ook opviel, was dat de band het wel erg groot zag. Grootse, aanzwellende, meerstemmige refreinen en heel wat ge-oeh-oeh, in bijna elk nummer was het van dat. Ze hebben nochtans enkele mooie popsingles die er zeker mogen zijn, met dan vooral onze ex-single van de week ‘All I want’, maar hier kwamen ze toch net iets te veel over als een ‘product’ gericht op het veroveren van zoveel mogelijk harten bij de vooral vrouwelijke fans, in plaats van als een band met een eigen gezicht en met muziek die er echt toe doet.

Na een heel leuk intermezzo met een optreden van Kenji Minogue in de Petit Bazar, gingen we opnieuw richting marquee voor het optreden van Bonobo. Er een duidelijk genre op kleven is heel moeilijk, een mix tussen jazz, electronica en trip-hop, daar moet het zo ongeveer bij in de buurt komen. Heel subtiele en vooral live enorm goed uitgevoerde electronica, alweer zoals we het graag hebben. De tent stond stampensvol trouwens, vermoedelijk heel wat mensen die normaal gezien rond de dance hall te vinden zijn, en nu even kwamen ‘chillen’ op de relaxte beats van Simon Green, ongelijk kan je hen zeker niet geven. De gelaagde nummers, zowel die met als die zonder zangeres, kwamen live allemaal heel goed uit de verf, dus ja, een tweede hoogtepuntje toch wel.

Een van de optredens waar we het meest naar uitkeken was dat van Crystal Castles, maar doordat de start ervan een klein uurtje opgeschoven werd, pikten we onverwacht toch nog de tweede helft van het optreden van Bat For Lashes mee. Een optreden van haar is altijd betoverend mooi, maar deze keer vonden we het toch net iets minder dan we an haar gewoon zijn. Misschien lag het aan de technische problemen in het begin van de set, maar ik denk dat de grootste boosdoener toch de setlist was. Heel veel nummers van haar nieuwste plaat, met veel voorsprong haar minste volgens ons, waar dan pareltjes als ‘Siren song’ en ‘Pearl’s dream’ voor moesten wijken, wij hadden het graag anders gezien. Niettemin bleef Natasha bij verwachte hoogtepunten als ‘Daniel’, ‘Horse and I’ en ‘Laura’ een plezier om naar teluisteren en kijken, het enthousiasme droop er weer van af, en ze bewees nog maar eens dat ze wel degelijk een prachtige stem heeft.

Daarna besloten we toch niet terug richting dance hall te gaan voor Crystal Castles, maar wel het optreden van Franz Ferdinand op het hoofdpodium mee te pikken, wegens nog nooit eerder live aan het werk gezien. We beleefden het optreden van vrij ver op de weide, maar zelfs van daar was het duidelijk dat de band er absoluut een feestje van maakte. Dat de groep op zich eigenlijk een beetje passé is kon het publiek duidelijk niet deren, en het mag gezegd worden, na al die jaren weet de band duidelijk perfect hoe ze de aandacht van zo’n grote massa een uur lang moeten vasthouden. Een fris en heel energiek optreden dus, met als absoluut hoogtepunt ‘Take me out’, van een band die zo’n hoge plaats op een festivalaffiche op basis van deze strakke live-prestatie meer dan verdient.

We vertrokken iets vroeger richting club waar we een massa volk verwachtten voor het optreden van een van de grootste hypes van het jaar, Haim, maar het tegendeel bleek waar, we konden nog heel eenvoudig tot aan de voorste rijen doorwandelen. De drie zussen, bijgestaan door een drummer, zetten het optreden tot onze verrassing vrij stevig in. Met ‘Falling’, ‘Forever’ en ‘Don’t save me’ hebben ze drie perfecte popsingles op hun conto staan, maar het leek bij momenten alsof de dames zelf liever in een ruige, bluesy hard rock-band zouden willen spelen en hier op pukkelpop wouden komen bewijzen dat ook vrouwen kunnen gitaarspelen. Een sterk contrast dus tussen de drie singles en het gros van de rest van songs (waaronder een heel stevige cover van Fleetwood Mac’s ‘Oh well’), wat in het geheel in onze ogen voor een vreemd en onverwacht optreden zorgde. Waarmee we zeker niet willen gezegd hebben dat het slecht was, in tegendeel, er viel altijd wel iets te beleven op het podium, waren het niet de vreemde bekken die de bassiste trok, dan wel de prachtige samenzang tussen de drie zusjes, of gewoon de uitstekende nummers, want zo hebben ze er wel al een aantal. Een goed optreden dus, op de poppy momenten volgens onswel beter dan op de echt ruige momenten, maar goed, dat ze muziek kunnen spelen is alleszins een feit, en knallers van singles schrijven lukt ook zonder problemen, dus een grote toekomst lijkt weggelegd voor de dames!

Ook The XX maakten we vanop een ruime afstand mee, maar we moeten zeggen, de band slaagde er veel beter in dan op Rock Werchter vorig jaar om uit de verf te komen op de main stage. Ook al blijven we van mening dat ze ietwat overschat zijn, en vooral dat heel wat van hun muziek toch wel heel sterk op elkaar lijkt (op den duur wordt het een beetje teveel van hetzelfde), toch lukte het hen deze keer bij momenten, zeker tijdens de tweede helft van het optreden, om die kenmerkende magische sfeer over te brengen naar het publiek. We waren ook heel blij te merken dat de bliepjes en beats van Jamie XX eindelijk af en toe een iets prominentere plaats kregen in het geheel (zeker toen hij er zijn solo-meesterwerkje ‘Far nearer’ even tussen liet knallen), nog iets meer die richting uitgaan en ze winnen ons misschien wel helemaal terug als fan.

Midlake was voor ons in feite de headliner van de dag, de band waar we het meeste naar uitkeken. Enkele maanden geleden heeft de zanger de band verlaten, maar op de prestatie van de nieuwe zanger (voordien gitarist en tweede stem) viel absoluut niets aan te merken. Wat echter wel merkbaar was, was het feit dat er door het vertrek van die zanger ook een gitaar minder aanwezig was op het podium. Wat Midlake vroeger zo goed en uniek maakte, folkrock met soms wel 3 tot 4 gitaristen, ontbrak deze keer toch een heel klein beetje. Het geheel miste bij momenten wat pit, het lag allemaal iets dichter bij de doorsnee-folkrockband, bij de Fleet Foxes-sound laat ons zeggen. Sommige nummers, zoals afsluiter ‘Head home’, waren er knal op, maar vooral bij prijsnummer ‘Roscoe’ liet het gemis van een extra gitarist zich wel merken. Jammer genoeg dus net iets minder overtuigend dan de vorige keren dat we ze zagen, maar niettemin nog steeds een heel sterk optreden, van nog steeds met voorsprong onze favoriete groep in het genre.

Het optreden van Goose maakten we ook al vanop een afstandje mee. Jammer achteraf gezien, want de groep deed weer wat ze altijd doen in feite, met een knallend feestje het festival op een heel passende manier afsluiten. Geen kat die het er niet mee eens is dat Goose zonder problemen een podium van die grootte aankan. Een prima afsluiter dus van een goede festivaldag, waarop we geen enkel slecht optreden zagen, maar ook weinig echte uitschieters (op Bonobo en vooral S O H N na).

 Corneel