Concertverslag: Delorean (Dokbox, Gent)

Primavera Sound ligt alweer heel ver achter ons, zo ver dat we zelfs al beginnen te denken aan tickets voor de volgende editie. Aangezien we er een toffe tijd hadden, halen we graag herinneringen op aan dat lenteweekend eind mei in de Catalaanse hoofdstad. We dachten hoe heet die band ook alweer die we geweldig vonden op de eerste dag? Juist Delorean. Voor ons de verrassing van het festival, op Pantha du Prince en The Bell Laboratory na natuurlijk, en wat merken we? De jongeheren komen naar Gent om op te treden in het plaatselijke openluchttheater dat de naam DOKarena meekreeg. De vier Basken Igor Escudeo, Unai Lazcano, Ekhi Lopetegi en Guillermo Astrain (voor de volldeigheid) brachten hun muziek en instrumenten mee, maar helaas niet het goede weer waardoor het optreden verplaatst werd naar de overdekte DOKbox, toch kon dat alles de pret niet drukken want Delorean blijkt garant te staan voor geweldige optredens.

Wat meteen opviel toen we toekwamen: geen volk, geen volgestouwde fietsenstallingen of autoparkings. De dokken lagen er verlaten bij en we begonnen te twijfelen of we wel de juiste datum aangekruist hadden en naar de juiste locatie gereden waren. Uiteindelijk bleek dat wel het geval te zijn, maar waren er slechts een veertigtal toeschouwers komen opdagen. Hoewel het ons toch deels verbaasde, was het eigenlijk niet zo verbazingwekkend, want wie gaat op een druilerige dag als deze naar een concert van een totaal onbekende groep kijken, want eerlijk gezegd wie heeft er al gehoord van Delorean of The Revival Hour?

We mogen niet te beroerd zijn om toe te geven dat die laatsten bij ons ook totaal onbekend waren. Toch konden we volgende informatie sprokkelen: de band bestaat uit DM Stith (zang en gitaar) en John Mark Lapham (we zouden die moeten kennen van de topband 'The Earlies'), komt uit de VS en heeft net een eerste volwaardige langspeler uit getiteld 'Scorpio Little Devil'. Of de Amerikanen er in geslaagd zijn nieuwe harten te veroveren? We denken van niet aangezien hun muziek, hoewel instrumentaal heel sterk en goed uitgevoerd, wel heel cliché uit de hoek kwam. We hadden heel erg het gevoel dat we het al eens gehoord hadden en de heren, hoewel ongetwijfeld talentvol, slaagden er niet echt in het publiek mee te krijgen. De volgende vraag rees: waarom moesten de dames en heren van Democrazy absoluut een mediocre band over de plas gaan halen en zochten ze het niet dichter bij huis? Alle ongetwijfeld goede bedoelingen van bovengenoemde band ten spijt dus niet overtuigend.

De muziek van Delorean noemen we graag de perfecte mix tussen Hot Chip en M83, maar ook uiterlijk hebben de mannen er iets van weg. Zowel zanger als drummer hebben het nerdgehalte van Hot Chip en de andere twee leden op bas en keyboard lijken best wel op Anthony Gonzalez. Voor de rest ook interessant om weten: de Basken, die naar Barcelona verhuisden, timmeren al sinds 2009 aan de weg naar de top en zijn sinds 2010 met de plaat Subiza uitgegroeid tot echte indiegrootheden in eigen land.

Na een korte introductie in de beste Manuel-imitatie die je je kan inbeelden, trapte het viertal af met 'Seasun', meteen gevolgd door 'Spirit' en 'Dominion', niet onze favoriete nummers moeten we toegeven, maar wel gebracht op een manier die veelbelovend was voor de rest van het optreden. Ook hadden we de indruk dat de zang niet luid genoeg stond waardoor we vooral van de instrumentatie moesten genieten en ook de lage publieksopkomst zorgde voor een zekere schroom bij zij die er wel waren zodat er niet voluit gedanst en gefeest werd op deze toch wel uitnodigende muziek. Het was dus wachten op de echte topnummers zoals 'Real Love' en 'Stay Close' om volledig loos te gaan op de geweldige beats die het viertal op ons los liet. Met afsluiter 'Destitute Time' was het plaatje gewoon af.

We kunnen dus kort besluiten: Delorean in de Dokbox was goed, niet onvergetelijk, maar dat lag meer aan de omstandigheden dan aan de Basken zelf, zo haalde drummer Igor Escudeo alles uit de kast en ging keyboardspeler Unai Lazcano volledig loos en moest zijn keyboard, dat wild heen weer geslingerd werd het bijna met zijn leven bekopen. Er was gewoon geen beweging in te krijgen, op enkele heel stijve danspasjes van enkelingen na. Volgende keer, ze hebben ons beloofd dat die er komt, beter voor deze jongens hopen we.

Aron