De beste concerten van 2013

Nu u al onze favoriete albums van 2013 kent, schotelen we u nu de beste concerten van 2013 voor.

Aroen

5) Iamamiwhoami (Melt Festival)

Als je hoog staat in ons “te zien”-lijstje, is de kans altijd groot dat je in onze top 5 komt. Zo ook voor de Zweedse Jonna Lee die een rijtje Melt-optredens start. Deze jongedame speelt electropop-songs die voornamelijk doen denken aan The Knife. Live wordt ze bijgestaan door een backing vocal en twee knoppendraaiers. Met haar stem halen de songs ook het niveau dat ze op plaat halen, maar ook de instrumentale stukken worden leuk opgevuld met malle dansjes.

4) Woodkid (Melt Festival)

Als je net als ik de deluxe editie hebt van The Golden Age (de debuutplaat van Woodkid) of de clips van zijn song gezien hebt, weet je dat het bij Yoann Lemoine om meer draait dan enkel de muziek. Een groots opgezette show met indrukwekkende visuals en lichteffecten is wat er bij zaalshows op het programma staat. Dat geeft soms problemen op openluchtfestivals, maar niet bij Woodkid. Het vallen van de donker maakte de omstandigheden perfect voor deze overweldigende show.

3) Owen Pallett (Melt Festival)

Om het Melt-rijtje af te sluiten nog de verrassing op nummer 3. Owen Pallett (vroeger Final Fantasy) is bij de meesten vooral bekend om zijn samenwerking met Arcade Fire. Zijn muziek is te omschrijven als pop , maar gemaakt met een viool en een loop station die vooral aan Patrick Wolf doet denken. Dat zijn natuurlijk drie aspecten die al konden verraden dat wij het heel straf zouden gaan vinden. En dat was het ook! Vooral songs die hij helemaal alleen bracht waren indrukwekkend. We kijken uit naar een (langere) zaalshow.

2) Patrick Wolf (Nieuwe Kerk, Den Haag)

Patrick Wolf is een artiest die bijna elk jaar in dit lijst kan terecht komen, met vorig jaar als (akoestische) uitzondering. De terugkeer van de elektronica betekent voor mij een gigantische vooruitgang, zeker de toevoeging van de geweldige theremin. De combinatie van akoestisch en elektronisch zorgde voor een gevarieerde bloemlezing langs ‘s mans backcatalogue. Zoals ik in het verslag al zei: mocht het een beetje langer geduurd hebben, was er misschien nog een plaatsje hoger mogelijk.

Review

1) The Knife (AB)

Waarschijnlijk wordt dit gezien als een controversiële keuze. Er is al veel gezegd over de “live”-show van The Knife. Het optreden was juist zo sterk in mijn ogen, omdat het een aanklacht was tegen alles waar de latere commentaren op gebaseerd zijn. Een meer eloquente verdediging van de deugden van deze show volgen verder nog (Top 5 van Aron). Er is echter nog iets belangrijk dat vaak vergeten wordt in deze discussie en dat is de reden waarom iemand normaal naar een concert gaat. Dat is in mijn ogen nog altijd om zich te amuseren en zich te laten verrassen. Nou, verrassen deed The Knife zeker en als je je, zoals ik tracht, helemaal laat opzuigen door de showelementen en de geweldige muziek, zal je je zeker en vast geweldig amuseren!

Review

Aron

5) Alt-J (Rock Werchter)

De eerste keer dat ik Alt-J aan het werk zag en het zat meteen goed. Het publiek was in grote getale op The Barn afgekomen en was behoorlijk uitzinnig, waardoor voorgenoemde tent meer weg had van een sauna in de tropen dan van een festivaltent. Nu was die grote opkomst ook niet verwonderlijk als je weet dat debuutalbum An Awesome Wave vrijwel meteen gebombardeerd werd tot de nieuwe lieveling van de alternatieve muziekscene. Absolute uitschieters waren Tesselate, Matilda en Something Good.

Review

4) Sigur Rós (Vorst)

(c) Aron Van Caekenberghe

De reputatie van deze IJslandse helden zou genoegzaam bekend moeten zijn. Daarom zullen we het deze keer niet hebben over de geweldige muziek en de nagenoeg perfecte uitvoering. We zullen het deze keer ook niet hebben over de stem van Jonsí die door merg en been gaat en we zullen het ook niet hebben over hoogtepunten zoals Brennistein, Vaka, Saeglópur, Varud, Hoppipolla en Popplagid. Nee, daar zullen we het deze keer zeker niet over hebben. We zullen het hebben over hoe deze IJslanders er steeds weer in slagen niet te ontgoochelen en om die reden wellicht altijd een plaatsje zullen weten te veroveren in menig eindejaarslijstje.

Review

3) CocoRosie (Depot)

Het was ook de eerste keer dat ik CocoRosie aan het werk zag, en dat werd tijd, want de tweelingzusjes stonden al lange tijd op ons verlanglijstje en dankzij hun uitstekende nieuwe plaat Tales of a Grass Widow die net buiten onze album top vijf viel, kwamen ze nog eens naar België. De dames staan bekend om hun toch wel wat kunstzinnige kijk op de zaak en zo een optreden is het uiteindelijk ook geworden. Met een waslijn die van de ene kant van het podium naar de andere was gespannen, een spiegel met make-upset en het veelvuldig gebruik van die voorwerpen kregen we een meer theatrale voorstelling, wat ons zeer bekoorde. En natuurlijk was de muziek ook geweldig, de operastem en de lang uitgesponnen beatboxsessie zullen ons eeuwig bijblijven.

Review

2) Pantha Du Prince & The Bell Laboratory (Primavera Sound)

Het was niet meteen de bedoeling om naar dit optreden te gaan kijken (daarvoor was het iets te vroeg op de dag geprogrammeerd), maar omdat Nils Frahm en Apparat erna geprogrammeerd stonden in een afgesloten ruimte met beperkte plaatsen hebben we er voor gekozen om ook dit optreden mee te pikken. Nog goed dat we dat gedaan hebben want de Duitse dj had voor deze concertreeks The Bell Laboratory meegebracht en bracht een geweldig dansbaar neo-klassiek optreden waar de mensen graag voor uit hun stoel kwamen en terecht zal dit optreden, voor velen die er bij waren, op het hoogste schavot staan in hun concertlijstje en dat zou bij mij ook het geval zijn, mocht The Knife niet zo'n geweldige show gegeven hebben in de AB een maand eerder.

Review

1) The Knife (AB)

(c) Aron Van Caekenberghe

We verklapten het hierboven al, The Knife bekleedt ook bij ons de hoogste positie in deze lijst en dat zal bij sommigen misschien de wenkbrauwen doen fronsen omdat er wat ambiguïteit was over het live-aspect van de show. Een terechte vraag aangezien we bij Networking een leeg podium voor de kiezen kregen, en er meer gedanst werd dan gezongen of instrumenten gespeeld. Dus verdient u een woordje uitleg. Helaas kunnen we u niet het antwoord geven op de vraag of er iets live was, of zelfs maar iets op tape stond en wat dat dan precies was. Maar dat was juist de bedoeling, op deze manier de hele muziekindustrie in haar geheel belachelijk maken. Wat krijg je tegenwoordig meer en meer tijdens optredens: artiesten die playbacken, maar doen alsof ze live zingen en dat dan nog eens combineren met de meest complexe danspasjes ooit bedacht, en ik heb het uiteraard niet over de geloofwaardige artiesten, maar over de Britney Spearsen en Miley Cyrussen van deze wereld die, hoe je het ook wil draaien of keren, de grootste zalen uitverkopen en het meeste geld opleveren voor de muziekindustrie, of pakweg David Guetta die zelfs plaatjes draaien te veel werk vindt en op Tomorrowland gewoon een cd'tje oplegt. Net dat wou The Knife aankaarten door overduidelijk te playbacken en dat te combineren met eenvoudige danspasjes. Daarom staan de Zweden op een in deze lijst, omdat ze voor mij nog een van de weinige muzikanten zijn die niet vergeten zijn dat ze bovenal ook kunstenaars zijn en met hun optreden een geweldig mooi kunstwerk gemaakt hebben, waarmee ze, zoals het een goed en mooi kunstwerk betaamt, een bepaalde situatie of gebeurtenis aanklagen. De grens tussen echt en onecht vervaagde en op epistemologisch gebied was dit optreden zeer verrijkend. Of om het Platonisch te zeggen, ik voelde me zoals de slaaf die bevrijdt werd uit de grot, waarin illusies als waarheid aangenomen werden, en die van duisternis en bedrog via de zware weg naar het licht en de warmte van de waarheid gaat. Dus dank je wel The Knife om mijn geest en die van menig ander te verlichtten.

Review

Free

Vooreerst hebben we een pluim veil voor Maudlin en Syndrome, de betere, zo niet de beste supportacts (op een na, maar dat leest u hieronder wel) van dit jaar.

3. Neurosis (Hof Ter Loo)

Deze pioniers van de atmosferische sludge (what's in a name) toonden op ongenadige wijze waar de huidige sludge en postmetal scene de mosterd vandaan halen. Overdonderend, geweldig en puur losgaan dat was Neurosis in Hof Ter Loo dit jaar. Vandaar een verdiende podiumplaats.

2. Axis (Musiccity rodeofest Antwerpen)

Ierse math meets punk meets noise, dat kan dus niet misgaan en dat deed het ook niet. Energiek, venijnig en aanstekelijk, het zijn maar enkele adjectieven die je bij dit optreden kan plaatsen. Deze redheads weten dus hoe ze ook de kleinste zalen dienen te slopen.

1. Heirs (Dunkfestival)

Een beetje vreemd en onorthodox om een voorprogramma als het beste optreden van het jaar te catalogeren, zeker als je weet dat Chelsea Wolfe het hoofdprogramma was, maar deze eerste plaats is meer dan terecht. Donkere drones, slopend van aard en we waanden ons in het oog van de storm dankzij de overweldigende soundscapes die alles rondom verpletterden door middel van een vierkante meter pedalboard per bandlid. Statisch en overweldigend, need we say more?

Maarten

5. 65daysofstatic (Handelsbeurs)

Voor dit concert puurde 65daysofstatic voornamelijk uit het eerste en het laatste album The Fall of Math en Wild Light. In de Handelsbeurs resulteerde in een energieke en gevarieerde set met hun sterkste nummers op kop.

4. Regina Spektor (Pukkelpop)

Tijdens haar optreden op Pukkelpop werd mevrouw Spektor geconfronteerd met meerdere technische problemen waardoor de set verschillende keren stil werd gelegd wat de vaart uit de set haalde. Maar misschien is het net dat wat het optreden dat tikkeltje meer gaf en het optreden omtoverde tot een emotionele rollercoaster van euforie en ontgoocheling, met als pièce de résistance het akoestische drieluik Us, Friendly en Samson.

3. Damien Rice (Best Kept Secret)

Damien Rice stond solo op het podium in de Beekse Bergen op het plaatselijke, nieuwe en gezellige Best Kept Secret festival. Hij wist te overtuigen met een enorm gevoelige set vol breekbare nummers en leuke verhaaltjes tussendoor. Het druilerige weer op die bewuste dag maakte het plaatje compleet.

2. The National (Koninklijk Circus)

Met Trouble Will Find Me scoorde The National, wat mij betreft, al het album van het jaar en hun concertreeks bracht hen ook naar het Koninklijk Circus in Brussel. Mede dankzij deze perfecte locatie, het hierboven reeds vermelde geniale album, fantastisch repertoire en sterke live-reputatie kon dit optreden eigenlijk niet fout lopen en dat deed het ook niet, vandaar dat ze nipt tweede worden in deze lijst.

1. Sigur Rós (Vorst)

Voor mij persoonlijk de eerste keer dat ik Sigur Rós aan het werk zag en vooraf had ik er geen goed gevoel over. Vorst Nationaal is dan ook niet de gezelligste zaal in België en heeft vaak te kampen met akoestische problemen. Toch kwam Sigur Rós sterk voor de dag en de tranen stonden me in de ogen tijdens Vaka en Í Gaer. De IJslanders waren ze enorm indrukwekkend, zeker voor first timers.

Review