De beste albums van 2013

Het einde van het jaar staat in de muziekwereld bekend als lijstjestijd en daar zijn ook wij gevoelig voor. De komende week blikken we terug op 2013 en gaan we op zoek naar de beste albums, de beste concerten en de beste nummers van 2013. Hier krijgt u alvast het eerste deel van ons overzicht met de beste albums van 2013 volgens onze medewerkers.

Aroen

5) Touché Amoré – Is Survived by

We beginnen deze top 5 onmiddellijk met een stevige lap. Touché Amoré gaat verder op het pad dat ze met hun vorige plaat zijn ingeslagen, maar dan als meer ervaren reizigers. De melodische (toch voor hardcore) muziek wordt overgoten met de saus van Jeremy Bloms door merg en been gaand geschreeuw, een recept dat al 3 albums lang werkt.

4) London Grammar – If You Wait

De volgende plaat in het rijtje is afkomstig van dit trio uit Nothingham. De stem van zangeres Hannah Reid is natuurlijk hun grootste troef., maar de beats die erbij worden voorzien zijn alles behalve mis. We ontdekten deze plaat song per song, maar als je al deze geweldige songs samen op een plaat zwiert, geraak je met gemak in deze top 5. Ze worden vaak vergeleken met The XX, maar ik wacht nog op de dag dat The XX dit niveau haalt.

3) Autre Ne Veut – Anxiety

Een nieuwe binnenkomer in mijn muzieksmaak in 2013 is R’nB. Via Frank Oceans Pyramids slopen enkele “indie-R’nb” artiesten binnen. Eén van deze artiesten is het Amerikaanse Autre Ne Veut. Wederom is het vooral de indrukwekkende kopstem van Arthur Ashin die ons over de streep trekt. In ons lijstje met concerten zal hij, door een afzegging, niet staan, maar deze derde plaats is meer dan verdiend.

2) Woodkid – The Golden Age

Run Boy Run en Iron kenden we al sinds 2012, dus we wisten dat deze plaat er één was om naar uit te kijken. Al van bij de eerste beluistering werd duidelijk dat deze twee singles niet de enige lichtpuntjes waren op de plaat, maar eerder een voorbeeld van het gehaalde niveau. De diepe stem van Fransman Yoann Lemoine is een prachtige sfeerschepper bij de orkestrale ("bombastische") muziek.

1) The Knife – Shaking The Habitual

De nummer 1 van dit jaar is duidelijk een groeiplaat geweest. Bij eerste beluisteringen miste ik The Knife van Silent Shout, maar momenteel kunnen zelfs de instrumentals mij overtuigen. Dat deze plaat eens iets anders is, is wel het minste wat je kan zeggen. Ze is experimenteel en flirt soms met noise en ambient en dit alles zonder zijn melodie te verliezen. Voor mij is het zowel de beste dansplaat van dit jaar als het meest intrigerende stukje muziek dat dit jaar is gemaakt. Ik hoop dat u ze ook nog enkele luisterbeurten gunt en misschien ook overtuigd geraakt.

Aron

5) Wondrous Bughouse - Youth Lagoon

Trevor Powers, alias Youth Lagoon hebben we dit jaar eigenlijk pas echt leren kennen dankzij enkele internationale vrienden en na dit album een keer gehoord te hebben, waren we direct verkocht. Wondrous Bughouse staat bol van de Pink Floyd-achtige psychedelica en is misschien wel het beste te vergelijken met Beach House en Local Natives, moeten we meer zeggen?



4) Howlin' - Jagwar Ma

Op 10 juni kwam dit album in de winkelrekken en die gebeurtenis ging behoorlijk onopgemerkt aan ons voorbij. Nochtans hebben de Australiërs heel wat in huis, dankzij leden Jono Ma (Producer van o.a. Foals), Stella Mozgawa (Warpaint) en Gabriel Winterfield (Ghostwood). Het eerste nummer What Love is een traag opbouwend nummer met een hypnotiserende feel en Come Save Me is gewoon een geweldig leuk nummer.



3) Apar - Delorean

Deze band leerden we kennen in Barcelona, waar ze een geweldig optreden speelden de dag voor Primavera Sound. Die avond hebben we niet veel goeds gezien (The Bots waren ronduit slecht en The Vaccines ontgoochelden) maar gelukkig werd onze dag goed gemaakt door deze naar Catalonië uitgeweken Basken die de gulden middenweg tussen M83 en Hot Chip (sommigen zien er ook een beetje uit als de Britten). Ook Apar blinkt uit in dezelfde manier en vandaar ook een terechte derde plaats in deze lijst.



2) For Now I Am Winter - Ólafur Arnalds

Toen we in oktober 2012 hoorden dat Ólafur Arnalds een album met zang zou opnemen waren we eerder sceptisch, zeker als je de zangkwaliteiten van de man in acht neemt. Gelukkig vernamen we dat de zangstem geleverd zou worden door Arnór Dan Arnarson (bij het grote publiek onbekend tot voor deze cd) keken we vol verwachting uit naar dit album. Alle hoge verwachtingen waren gerechtvaardigd en Ólafur verraste met sporadische computerbeats, synthesizer en de oude getrouwe piano en viool met daarover een prachtige, breekbare stem. Als het van ons afhangt, is dit zijn beste plaat tot nu toe.



1) Kveikur - Sigur Rós

Het begon op vier november, tijdens een koude winternacht in Reykjavík. Een uitzinnige menigte had net een geweldig goed concert gezien en smeekte om een bisronde en hun smeekbeden werden gehoord. Drie IJslanders met gevolg kwamen terug het podium van de plaatselijke sporthal opgestapt en lieten een onbekend nummer op de concertgangers los: Brennistein. Deze eerste kennismaking was de voorbode voor de nieuwe plaat en in het voorjaar kregen we dat kunstje herhaald met daarbij een geweldige videoclip en de vermelding dat Kveikur op 12 juni in de winkel zal liggen. We stelden ons tijdens het luisteren de vraag of dit album het beste ooit was van Sigur Rós, dat willen we nu niet gezegd hebben, maar ze komen verdacht dicht in de buurt.

Free

4. Russian Circles - Memorial

Russian Circles lijkt zich steeds verder van het geijkte postrockpad te verwijderen, maar worden op deze manier steeds beter. Absoluut hoogtepunt is het nummer Memorial met een heerlijke gastrol voor Chelsea Wolfe.



3. Sad Day For Puppets - Come Closer

Door het vertrek van lead gitarist Marcus Sandgren waren deze Zweden genoodzaakt een andere weg in te slaan. Ook op het gebied van opname was dat het geval en zangeres Anna Eklund had het naar eigen zeggen niet gemakkelijk met die aanpassingen (ze moest namelijk de zang apart opnemen van de muziek). Dat alles resulteerde in zeemzoete vitriool, poppy yet bity, typisch Zweeds dus.




2. Shannon Wright - In Film Sound

Dit goed bewaard geheim zal je niet zo heel vaak terugvinden in dit soort lijstjes en dat is jammer. In film sound blinkt namelijk uit door de onnavolgbare gitaartechniek die bij momenten heel wrang en scherp uit de hoek komt, maar steeds subtiel blijft.

1. Deafheaven - Sunbather

We weten allemaal dat het aangenaam vertoeven is daar waar shoegaze, blackmetal en postrock botsen. Dat is ook het geval bij Deafheavens jongste worp waar een ingenieuze harmonie overgoten wordt met blanke woede en pompende blastbeats met een Leni Riefenstahl look toe.


Maarten

5. Suuns - Images du Futur

De tweede plaat van deze Canadezen ging verder op het elan van Zeroes QC: experimentele lo-fi elektronica met hier en daar een onverwachte gitaarriff. Voor sommigen klinkt het als een saaie, ongeinspireerde brei, anderen denken dat hun geluidsinstallatie het net begeven heeft. Wat mij betreft is het een sterk staaltje experiment dat zowel dansbaar is als een lichte trance in gang zet.

4. 65daysofstatic - Wild Light

Na de geniale eerste plaat The Fall Of Math (wat in april integraal te aanschouwen zal zijn in de AB, vermelden we terloops) leek het langzaamaan bergaf te gaan met 65daysofstatic. Hun laatste plaat ging dan weer sterk de elektronische richting uit, en ik had de hoop al opgegeven die vroegere liefde terug tegen te komen. En toen brachten ze Wild Light uit: een cd die teruggrijpt naar de post-rockroots, afgekruid met scherpe elektronische randen. Een album dat langzaamaan moet groeien, maar de genialiteit wordt duidelijker bij elke luisterbeurt.

3. Jon Hopkins - Immunity

Met Open Eye Signal komt Jon Hopkins later dit jaar wellicht nog terug bij de songs van het jaar, maar het hele album is van die indrukwekkende kwaliteit. Beats en elektronica worden versmolten met waar hij zich vroeger vooral mee bezighield: ambient, post-rock en composities voor filmmuziek. Resultaat: nummers die langzaam beginnen maar zich steeds dieper in hoofd en ledematen nestelen.

2. These New Puritans - Field of Reeds

Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe dit album te beschrijven valt. Het klinkt als een grote compositie maar met veel meer dan de klassieke instrumenten. Als elektronica zonder dat er in de grondlaag een computer is aangeraakt. Of als pop, hoewel we nog steeds op zoek zijn naar een gitaar. Een combinatie van mysterie en meeslepende tragiek die naar hogere sferen leidt.

1. The National - Trouble Will Find Me

Voor de fans die afgeknapt zijn na de eerste singles: geef het alstublieft nog een kans, je wilt dit album niet gemist hebben. Langzaamaan en nummer per nummer geeft dit album hardere slagen van weemoed, verdriet en melancholie tot je ergens halverwege al in de touwen belandt. Waarna het beste nog moet komen. Aan High Violet kan het misschien net niet tippen, maar alles wat in de buurt komt van dat album verdient overladen te worden met bloemen en prijzen. Ook deze dus.