U leest deze blog natuurlijk omdat u, naast muziekliefhebber, ook fan
bent van oprechte, objectieve onderzoeksjournalistiek. Helaas kunnen we u bij
deze melden dat weinig tot geen van onze artikels hun oorsprong vinden in enige
objectiviteit. Het mooiste voorbeeld van deze subjectiviteit is te vinden bij
de artiesten waar we al jaren fan van zijn. U kan dus al raden dat dit voor
Patrick Wolf, die we al voor de zesde maal zagen, ook zeker het geval is.
Bereid u maar al voor op een lofzang.
Onze vorige review van een
optreden van Patrick was wel niet helemaal positief. Het eenzijdig akoestische
overtuigde niet helemaal. We waren dan ook blij als een kind dat met deze
speciale “Night of Winter”-tournee, de elektronica hun terugkeer maakten. Met
ons ticket in de aanslag begaven we ons iets voor vier uur in de namiddag dus
met een goed gevoel richting ingang van de Nieuwe Kerk in Den Haag. Deze mooie
(ex-)kerk vormde het prachtige decor voor dit concert waar we al een tijd naar
uitkeken.
Geen voorprogramma, dus we
kunnen onmiddellijk overgaan naar het echte werk. Na opkomst zetten Willemwiebe
(accordeon), Victoria (viool) en Patrick aan met een cover van een winters
aandoend liedje. De sfeer van de (langste nacht) werd zo meteen gecreëerd. Met
Demolition van het eerste album werd het onmiddellijk duidelijk dat het geen
greatest hits set was, maar eerder een wandeling langs Patrick’s meest winterse
tracks. Ook de mooie extra die de elektronica vormde we meteen duidelijk.
Zo ging het verder over
liedjes van op elke cd, met vaak een anekdote over de songs in kwestie. Zo was
er een straffe versie van To The Lighthouse dat blijkbaar gaat over een
personage die Patrick in een suïcidale bui toespreekt. Ook Armistice (dat
gebaseerd is op een volksverhaal van het Isle of Man), kon zeker overtuigen.
De prachtige setting van de
Nieuwe Kerk bezorgde Patrick een bui waar hij vooral aan de dood moest denken.
Hierdoor volgde er een song over zijn oudtante Patricia die non was. Om meer
specifiek te zijn, gaat Who Will? over het feit dat imand zou moeten overgaan tot
intieme relaties met de dame in kwestie, om zo de baarmoederhalskanker die haar
dood betekende te voorkomen. Daarna volgde nog The Stars, dat gaat over zijn
vier overleden grootouders.
Een van de hoogtepunten was
toch wel de versie van Hard Times die werd gespeeld, met de toevoeging van de
viool, accordeon en uitbundige baritonukelele zorgde dit voor een akoestische
versie met net iets meer peper in het gat dan op de akoestische cd. Andere
sterke versie was o.a. deze van Time Of My Life met terug een prominente
elektronische basis. Het hoogtepunt van de reguliere set was eigenlijk toch wel
The Libertine. Patrick liet zich helemaal gaan tijdens deze strijdvaardige
song. Zoals we eigenlijk wel hadden verwacht, beklom hij de preekstoel achter
het podium om vandaar zinnen als “And the preachers lies are all concealed”
te zingen. Een straf einde van deze prachtige set.
Na een snelle kostuumwissel
keerden ze nog eenmaal terug voor een geweldige versie van Samen, een song die
u waarschijnlijk beter kent als Together (en die ritmisch ook net iets beter
uitkomt in het Engels), dat eindigde in een geweldige synthsoundscape. Zo zorgde
dit voor nog een laatste en ook hoogste top om dit optreden af te sluiten.
We hadden voorspeld dat we
positief gingen zijn, dus zijn we dat ook. De 100% akoestische show mistte soms
wat peper, die met de toevoeging van de elektronica was er veel goedgemaakt.
Vooral de aanwezigheid van één van mijn favoriete instrumenten: de theremin. Zo
mag Patrick nog enkele jaren voortdoen, misschien afgewisseld met enkele full
band-shows op festivals. De combinatie van ‘s mans muzikaliteit en prachtige popsongs
zal mij altijd kunnen verleiden. Als we dan toch een punt van kritiek hebben,
is het de duur. Na louter een uur en een kwartier hadden wij nog honger naar
meer. Mocht het langer geduurd hebben, was het wel mogelijk geweest The Knife
te verslaan in ons eindejaarslijstje.
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten