Review: Ólafur Arnalds - For now I am winter

Na zes jaar en een tiental eigen albums, besloot Ólafur Arnalds een nieuwe wind te laten waaien door zijn muziek, omdat hij zijn typische muziek wat beu was geworden. Zijn piano en strijkers krijgen voortaan het gezelschap van computerbeats, af en toe een synthesizer,... en een stem zowaar! Live kon je al zien dat deze IJslandse man graag een van zijn handen van de piano haalde om op een sampler of laptop te tikken, deze keer brengt hij dat ook op de voorgrond op zijn nieuwe plaat: For Now I Am Winter. Zijn eigen stem gebruiken vond hij wellicht niet kwalitatief genoeg, en dus haalde hij een van de vele andere IJslandse topmuzikanten erbij: Arnór Dan. Zijn stem, die wel een aantal octaven aankan, kennen we vooral van Agent Fresco (die we ook ten zeerste aanraden!).

Een verandering van stijl doet fans altijd een beetje angstig uitkijken. Maar deze koersverandering was op zich misschien wel wenselijk, op zijn laatste filmscore waren namelijk al een paar melodieën te horen die ons deden denken aan eerder werk. En laten we eerlijk zijn, het is ook geen u-bocht, eerder een verbreding van de weg.

Daar is hij zich duidelijk ook bewust van. Het eerste nummer op zijn plaat heet Sudden Throw net om het idee van verrassing door het nieuwe geluid uit te drukken. Dat kunt u hem overigens ook zelf horen vertellen, want aan het eind van het album vertelt hij in een dik kwartier over zijn nieuwe nummers. Zo is Brim een van zijn enige nummers waarbij het eindproduct exact is geworden wat hij voor ogen had, en dat vond hij best aangenaam. De verdere uitleg gaan we niet verklappen, dat laten we aan hemzelf over.

Zoals zo vaak sluiten alle nummers perfect bij mekaar aan. Na de ambient-intro die Sudden Throw eigenlijk is, eist een zwierig strijkersensemble de aandacht op in Brim. For Now I Am Winter vormt nadien het eerste nummer met zang van Arnór Dan, en ook een van de meesterwerkjes op het album door een fantastische elektronische intro die overgaat in piano en breekbare zang. Met de drums en strijkers erbij komt dit nummer tot een soort van rustige apotheose.

Die combinatie horen we eigenlijk heel het album lang, afgewisseld met enkele stukjes eenzame instrumenten, die pijn doen in het hart. Het grote verschil met zijn vorige werk is wel dat je sommige nummers ook apart kan beluisteren, zodat hij ook een eerste single heeft uitgebracht. Old Skin is een nummer waar de melancholie van afdruipt. "In these hands I'll hide/while this world collides/it's not enough for me" krijgen we mee, terwijl de wanhoop niet enkel meer uit Arnalds' violen komt, maar ook uit Arnórs stem.

Naast de uitleg over de betekenis over zijn nummers, kregen we vooraf ook informatie in een filmpje hoe hij Only The Winds, nog een nummer van de oude stempel trouwens, heeft gemaakt. We komen onder andere te weten dat in dit nummer, waar de pracht eigenlijk in de eenvoud zit, een goede 180 stems te vinden zijn. Via www.onlythewinds.com kan u trouwens zelf aan de knoppen van de producer zitten, en er loopt ook een wedstrijd voor de fans om dit nummer te herwerken. Net zoals hij trouwens 4000 dollar weggeeft aan de beste videoclip voor This Place Was A Shelter. Interactie met de luisteraars is typisch Olafur Arnalds.

Hoewel enkele songs apart te beluisteren zijn, raden we toch aan om dit album in zijn geheel te beluisteren. Elk nummer is bloedmooi en slaagt er opnieuw in om tot diep in de ziel te dringen. Door de meerdere lagen die zijn muziek nu telt, zouden we trouwens durven zeggen dat dit misschien wel zijn beste plaat tot nog toe is. We krijgen er in ieder geval erg veel zin door om hem tijdens Les Nuits Botanique in mei nog eens te gaan bekijken. 

Maarten