Er is een bekende keten van chocoladebars met een Latijns-Amerikaans geïnspireerde naam in Vlaanderen en hun slogan is “There’s more to life than chocolate, but not right now!” Dit is dan ook weer een slogan die past bij het optreden van Foals vrijdagavond in de AB: “There’s more to live than music and concerts, but not for this hour and a half!”
Beginnen doen we zoals altijd met het voorprogramma. We hebben misschien de reputatie nooit echt positief te zijn over voorprogramma’s, maar deze keer was het echt niet goed. Mij deed het denken aan Animal Collective (sorry voor de AC-fans die dit onterecht vinden) en zij die mij kennen, weten dat dit al geen goed voorteken is. Soms nam de man die de beats verzorgde even over en werd het eventjes aangenaam dansbaar, maar deze momenten waren zeldzaam. Ik was blij dat het gedaan was en keek uit naar het begin van Foals
Het was de tweede maal dat we Foals aan het werk zagen, met het verschil dat we ze nu al veel beter kenden. Toch waren we ook die eerste keer op Dour 2011 al van onze sokken geblazen. De mannen van Foals lieten de uitverkochte AB onmiddellijk zien dat dit een geweldige avond ging worden met de openingscombo van het instrumentale Prelude en Olympic Airways. De sfeer zat er meteen in voor het voltallige publiek.
Het hoge niveau werd aangehouden en ze bewezen dat nieuwe tracks als My Number en Milk & Black Spiders perfect naast het oudere werk als Miami kunnen. Hoewel de sfeer er al van in het begin in zat ontplofte de bom pas echt bij Balloons van de debuutplaat van Foals. Hoewel ik het hier vergelijk met een bom, zou ik als vergelijking een aardbeving gebruiken, want na deze schokgolf volgden er nog hoogtepunten die als naschokken door het publiek gingen. Eén van die hoogtepunten was de nieuwste single Late Night. We kennen de plaat nog niet van voor naar achter en van achter naar voor, maar het lijkt ons de beste song van de nieuwe plaat.
Het absolute hoogtepunt moest dan nog komen. We zijn misschien niet bijster origineel als we het zeggen, maar Spanish Sahara blijft naar ons aanvoelen de sterkste song van Foals. Het heeft misschien een klassieke opbouw met van traag en rustig naar een apotheose, maar net als in 2011 zorgde deze geweldige song voor het hoogtepunt. Om onze metafoor door te trekken, een 9,6 op de schaal van Richter (geologen snappen dit wel en ik weet dat het momentmagnitude moet zijn)!
Niet dat het hierna inzakte, allesbehalve. Het ging aan een hoog tempo door naar de knaller van een afsluiter die Electric Bloom is. Enkele minuten later waren de mannen echter terug voor een toegift. Eerst het rustige Moon van de nieuwe plaat dat onmiddellijk werd gevolgd door de ijzersterke eerste single van Holy Fire, Inhaler. Deze laatste deed samen met afsluiter Two Steps Twice de AB nog een laatste keer ontploffen. Iedereen in de zaal leek ervan te hebben genoten, ook de mannen zelf. Bij sommige songs was zanger Yannis bijna meer in het publiek te vinden dan op het podium waarbij hij zelfs een rondje over het eerste balkon maakte.
Alhoewel sommigen mij raar aankeken bij deze uitspraak na al twee fantastische optredens dit jaar van The Irrepressibles en vooral Delphic, maar dit was voor mij het beste optreden van 2013 tot nu toe. Het niveau deed me zelfs denken aan het optreden van Bloc Party in de AB in 2009, wat veel moois belooft voor de festivals deze zomer waar we ze zeker verwachten.
Normaal sluiten we nu onze review af, maar net als bij het eerder vernoemde optreden van Bloc Party, was er vrijdag ook een Late Night show in de AB club. Deze werd verzorgd door Egyptian Hip Hop, een Brits indie/elektropop-bandje. Het was geen geweldig optreden, maar bepaalde songs waren echt wel beter dan doorsnee. We denken hierbij vooral aan het prachtige Yoro Diallo. Ook een topper was de prachtige peignoir van de zanger, “Waar is er zo’n winkel?” zou ik zeggen. Werk hebben deze mannen zeker nog, maar potentieel is er zeker ook. Nu konden ze mij echter nog niet overtuigen om een uur langer op mijn trein te wachten door hun optreden tot de laatste noot te beluisteren.
Tot slot zou ik dit nog willen zeggen. De AB was hopeloos uitverkocht en ook wij hadden geen ticket. Erik, die af en toe een prachtige Don’t Look Back In Anger voor onze blog schrijft over bijvoorbeeld David Bowie, The Clash en Siouxsie and the Banshees, sukkelt al een tijdje met zijn knie en mag nog tot eind maart niet naar optredens. We danken hem dan ook van harte dat we zijn ticket mochten overkopen en hadden het hem van harte gegund van zelf dit optreden mee te maken. Veel beterschap en we beloven u nu al een pint op Dunk!, Erik!!
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten