Concertverslag: Of Monsters and Men (Ancienne Belgique)

Een concert dat al heel lang gepland was en een waar we, toen we tickets kochten, heel erg naar uitkeken. Naarmate het concert dichterbij kwam, nam dat gevoel toch min of meer af, zo erg zelfs dat we twijfelden om nog te gaan. Maar aangezien we Mugison, die het voorprogramma van Of Monsters and Mens Europese tour verzorgd, graag eens aan het werk wouden zien, trokken we toch richting de Ancienne Belgique. Met een bang hart weliswaar, want we hadden het gevoel dat we het na drie keer wel gezien hadden. Toch bleek die vrees onterecht, kwam het door de lage verwachtingen? Hadden de Stoïcijnen dan toch gelijk? Geen idee, maar in elk geval was het concert van de olijke IJslanders in de AB het beste dat we van hen al gezien hebben.

Maar laten we beginnen met Mugison. Een echte grootheid in IJsland. Zo groot zelfs dat hij geen optredens meer geeft in eigen land, om de tickets wordt immers te veel gevochten, en zich enkel nog toelegt op heel erg exclusieve privéfeestjes. Tenzij natuurlijk, zoals ondergetekende in november mocht meemaken, een superstorm het noordoosten van de VS teistert en daardoor enkele groepen moeten afzeggen voor Iceland Airwaves en er dringend een vervanger gezocht moet worden. Wij kunnen alleen maar getuigen dat er al van lang op voorhand een geweldig lange rij stond en enkele mensen dus teleurgesteld huiswaarts moesten keren.

De muziek die Mugison brengt is folkachtig, zij het met een eigen draai er aan. De man staat alleen op het podium, met enkel zijn akoestische gitaar. Edoch produceert de man een mix van metal, blues en folk gekruid met de geweldige stem van Örn, de zoon van Mugi. Hij blijkt ook over weinig marketingtalent te beschikken. Zo raadde hij aan zijn cd-setje te kopen in de merchandisingstand om er daarna doodleuk aan toe te voegen dat je niet verplicht was om het te kopen als je het geld er niet aan wou geven en dan maar je toevlucht moet zoeken tot the pirate bay en consoorten, een lachsalvo in het publiek was het gevolg. Het concert werd door het publiek ook goed gesmaakt en de man kreeg dan ook een groot en hartelijk applaus.

Tijd dan voor het hoofdprogramma. Voor deze concertreeks had Of Monsters an Men geopteerd voor een heel nieuwe setting. Zo kwamen ze het podium op onder begeleiding van een heel erg oud nummer, iets uit de Twenties. Ook werd er meer met het licht gespeeld en was er een nieuw doek achteraan het podium bevestigd. Een veruitwendiging van de evolutie die de band ondergaan heeft, van kleine, totaal onbekende band, naar een band die wereldwijd succes heeft en moeiteloos zaal na zaal uitverkoopt en die meestal ook volledig platspeelt.

Wij waren, zoals boven vermeld, eerder cynisch, maar kregen uiteindelijk ongelijk, want de band wist nog steeds te boeien van begin tot eind. Iedereen kent ondertussen allicht de nummers van OMAM. 'Dirty Paws', 'From Finner', 'Slow&Steady' en 'Mountain Sound' waren de openers. Bij elk nummer wisselde het tempo, het goed opbouwende 'Dirty Paws', het rustigere 'From Finner' en het trage 'Slow&Steady', met daarna het erg leuke, opzwepende 'Mountain Sound', dat zich lijkt te ontpoppen tot publieksliveling.

Ons kunnen ze onderhand niet meer verrassen, maar het publiek wel nog. Na 'Your Bones', vonden Nanna, Raggi en kornuiten het tijd om 'Skeletons' te spelen. Een cover van The Yeah Yeah Yeahs, een band die bekend staat om zijn vette beats, excentrieke zangeres Karen O en erg slechte optredens. De IJslanders toverden dit nummer om tot een erg tof folky nummer, het publiek was verrast, en kon deze démarche duidelijk smaken.

Nadien wou Nanna het publiek bespelen en vroeg: "You guys speak German and French in Belgium right?" Het publiek kon dit niet smaken en Nanna excuseerde zich uitvoerig. Uiteindelijk ging ze door met de show en vroeg ze hoe je 'love' vertaald naar het Nederlands. Het publiek gaf haar de vertaling en ze leidde hiermee 'Love, Love, Love' in. Na dit rustigere moment ging het tempo opnieuw omhoog met 'King and Lionheart'.

Daarna volgde 'Lakehouse' en dan kwam het moment waarop velen gewacht hadden. 'Little talks', de zaal werd gek en hiermee lijkt onze ergste vrees bewaarheid te worden. De vrees dat deze band, volkomen onterecht, de muzikale geschiedenisboeken zal ingaan als one-hitwonder. Om deze reden hopen we van harte dat deze bende joligaards er in zullen slagen nog enkele hitjes te schrijven. De set werd afgesloten met 'Sloom' en 'Yellow Light', wat altijd leuk is, zeker als het publiek, zoals gisterenavond zin had in een lalala-meezingmoment.

Wij kunnen dus enkel maar besluiten dat OMAM het nog niet verleerd is en nog steeds kan boeien, hoe vaak je hen ook aan het werk hebt gezien. Toch zullen we iets langer twijfelen om een ticket aan te schaffen, mochten Raggi, Nanna, Gunna, Brynjar, Arnar, Kristján en die nieuwe acordeonspeler nog eens een bezoekje aan België brengen, om dan wellciht toch te gaan, te twijfelen naarmate het optreden dichter bij komt en te zagen dat we het nu wel al gezien hebben, om dan een geweldig goed optreden te zien.

Aron