Concertverslag: Steak Number Eight (Vooruit)

Nadat ze via het Britse Metalmagazine Metal Hammer 45.000 lezers bereikten en hen een gratis cd (All Is Chaos) toestopten, gevolgd door een Brits-Franse tour in april en mei vorig jaar, zijn de winnaars van Humo's Rock Rally van 2008 zonder pauze beginnen werken aan een nieuwe plaat. The Hutch is ondertussen klaar en binnenkort ook uit (18/03), en daar hoort uiteraard ook een tour bij, die hen behalve in Duitsland en Nederland (als support act) ook in enkele centrumsteden in België brengt. Zo ook in de Balzaal van de Vooruit.

Het gaat duidelijk hard voor de mannen van Steak Number Eight. Hun gemiddelde leeftijd is nog altijd slechts rond de 20, en een drietal jaar terug stonden ze nog als co-headliner op het minifestival Hooifeesten in godbetert Herenthout, waar iedereen op een veilige afstand bleef van dat onbekende gespuis op het podium. Enkel ondergetekende heeft zichzelf toen met een dagenlange nekpijn opgezadeld. Ondertussen spelen ze de kleine zalen van België en al zijn buurlanden plat.

In Gent hadden ze als opwarmer het Nederlandse Death Letters meegebracht. Missie volbracht: het publiek was wat opgewarmd, en verder hadden ze nog wel een nummer of twee dat indruk maakte. Steak Number Eight zelf teisterde ons eerst met wat monotone noise door de speakers voordat zij hun opwachting maakten. Met Cryogenius begonnen ze hun setlist zoals ze de plaat inzetten. Voor het publiek was dit nieuw en dus braken ze nog geen potten, ook niet met het fantastische Push/Pull, een van hun enige nummers dat vreemd genoeg op plaat beter uit de verf komt dan op het podium. Maar het bouwde perfect op naar wat volgde.

Daarna was het hek namelijk helemaal van de dam. Met Rust, ook nog van The Hutch, gingen de remmen los, waarna Black Fall meteen voor een nieuw hoogtepunt ging. Tweemaal genieten met de ogen dicht en richting einde toe meer en meer headbangen, tot de laatste noot. Even later sloegen ze opnieuw toe met Photonic. De nieuwe nummers vonden makkelijk de weg naar het energiereservoir van de meeste toeschouwers, al namen enkele kortere nummers (Slumber, On The Other Side) de goede mood toch even weg.

Dickhead zorgde voor een explosie in het publiek, en een zeldzaam moment van zeer fijne samenzang (banana, banana, banana, your head is like a banana; You can suck my fucking cock). Uiteindelijk kregen we nog mosh én circle pits te zien door hun nieuwe single Black Eyed. Verder weg van post-rock dan ooit tevoren, maar blijkbaar perfect voor een massale trek- en duwpartij.

Steak Number Eight verliet dan even theatraal het podium, maar geen kat die geloofde dat ze The Sea is Dying en Pyromaniac links zouden laten liggen. Die twee nummers zorgden voor een absolute climax en niemand kon zich er nog van weerhouden een hemelse twintigtal minuten lang alles wat er nog in de tank zat op te gebruiken. Een apotheose van wereldniveau. Zonde van die enkele goede, maar niet fantastische nieuwe nummers. Ach, laten we hopen dat daardoor de nekpijn deze keer niet na vijf, maar slechts na vier dagen voorbij is.

Maarten