Festivalverslag: Pukkelpop: dag 3

Voor het eerst in jaren waren we geen drie dagen op de Kiewitse weide te vinden, maar heel rouwig waren we daar niet om, aangezien we de line-up van de eerste twee dagen écht niet goed vonden. Gelukkig voor ons stonden de meeste groepen waarvan we wel fan zijn samengepropt op zaterdag (inderdaad ja, gepropt, oa The Knife, Crystal Castles, Foals, Regina Spektor en The Soft Moon hebben we jammer genoeg moeten missen), want een pukkelpoploos jaar zagen we toch ook niet meteen zitten.

Tijdens onze eerste stappen op de weide waren de heren en dame van Mintzkov net begonnen aan hun set. Heel aandachtig hebben we het optreden niet gevolgd, maar over het algemeen klonk het wel weer degelijk, zoals altijd dus in feite bij Mintzkov. Gewoon goed, maar geen echte uitschieter, een stelling die uiteindelijk zou opgaan voor ongeveer elk optreden dat nog volgde. Vooral Mimosa, maar ook nog enkele andere singletjes mogen er absoluut wezen, maar bij een paar andere nummers klinkt de band toch echt te veel als het doorsnee Belgische groepje.

Na een beetje rond gewandeld te hebben op het terrein trokken we voor de eerste keer naar de Castello, voor het optreden van The Haxan Cloax. Volgende maand toert de artiest door Groot-Brittannië als voorprogramma van Fuck Buttons, reden genoeg voor ons om hem te verkiezen boven de Noisettes, die op dat moment op het veel minder gezellige hoofdpodium aantraden. Het niveau van Fuck Buttons werd in deze stevige electro-set jammer genoeg lang niet gehaald, maar toch zijn we achteraf heel blij met onze keuze, want slecht was het zeker ook niet. De bij momenten zware electro ging bij momenten door merg en been, maar mistte op andere momenten toch een beetje een duidelijke ‘richting’ om echt 100% te kunnen overtuigen.

Clock Opera dan, vorig jaar angekondigd als ‘the next big thing’, maar achteraf gezien toch niet helemaal aan de verwachtingen kunnen voldoen. Dat dit niet aan de band zelf maar eerder aan de radiostations ligt, kwamen ze hier overtuigend bewijzen. In het begin nog een beetje aarzelend en qua geluid niet helemaal goed gemixt, maar zeker in het tweede deel lieten ze met pareltjes als ‘Move to the mountains’, ‘Belongings’ en ‘Lesson no. 7’ zien dat ze tot heel wat in staat zijn. Een eerste half hoogtepuntje toch wel, dit optreden.

S O H N, die in een niet zo heel ver verleden al twee maal voor onze single van de week zorgde, was de volgende groep op ons programma. En wát voor een optreden werd het, zonder twijfel ons hoogtepunt van deze pukkelpopdag. De gladde, melancholische electropop à la How To Dress Weel en Rhye wist live volledig te overtuigen. Hoogtepunt van het optreden was single ‘The wheel’, al moest de rest van de nummers (ons bijna allemaal onbekend omdat het eerste album nog moet uitkomen) maar weinig onderdoen. Een mix van zweverige zang met subtiele electronica, live met nog wat meer power dan op plaat, zo hebben we het graag.

Van Alabama Shakes zagen we slechts een deeltje, niet voldoende om er echt een verslag van te schrijven, maar wel genoeg om te kunnen zeggen: wat een stem heeft die zangeres! Ongelofelijk met hoeveel gemak ze alle uithalen aankan, enkel en alleen hiervoor is een optreden van de band (hoewel niet helemaal ons genre) zeker wel de moeite waard.

Toen we aankwamen in de marquee voor het optreden van Kodaline werd al snel duidelijk dat we onze oordopjes meer dan ooit zouden nodig hebben. Niet omdat de band zo enorm luid speelt, maar wel omdat het grootste deel van de fans bestond uit gillende tienermeisjes. Wat ook opviel, was dat de band het wel erg groot zag. Grootse, aanzwellende, meerstemmige refreinen en heel wat ge-oeh-oeh, in bijna elk nummer was het van dat. Ze hebben nochtans enkele mooie popsingles die er zeker mogen zijn, met dan vooral onze ex-single van de week ‘All I want’, maar hier kwamen ze toch net iets te veel over als een ‘product’ gericht op het veroveren van zoveel mogelijk harten bij de vooral vrouwelijke fans, in plaats van als een band met een eigen gezicht en met muziek die er echt toe doet.

Na een heel leuk intermezzo met een optreden van Kenji Minogue in de Petit Bazar, gingen we opnieuw richting marquee voor het optreden van Bonobo. Er een duidelijk genre op kleven is heel moeilijk, een mix tussen jazz, electronica en trip-hop, daar moet het zo ongeveer bij in de buurt komen. Heel subtiele en vooral live enorm goed uitgevoerde electronica, alweer zoals we het graag hebben. De tent stond stampensvol trouwens, vermoedelijk heel wat mensen die normaal gezien rond de dance hall te vinden zijn, en nu even kwamen ‘chillen’ op de relaxte beats van Simon Green, ongelijk kan je hen zeker niet geven. De gelaagde nummers, zowel die met als die zonder zangeres, kwamen live allemaal heel goed uit de verf, dus ja, een tweede hoogtepuntje toch wel.

Een van de optredens waar we het meest naar uitkeken was dat van Crystal Castles, maar doordat de start ervan een klein uurtje opgeschoven werd, pikten we onverwacht toch nog de tweede helft van het optreden van Bat For Lashes mee. Een optreden van haar is altijd betoverend mooi, maar deze keer vonden we het toch net iets minder dan we an haar gewoon zijn. Misschien lag het aan de technische problemen in het begin van de set, maar ik denk dat de grootste boosdoener toch de setlist was. Heel veel nummers van haar nieuwste plaat, met veel voorsprong haar minste volgens ons, waar dan pareltjes als ‘Siren song’ en ‘Pearl’s dream’ voor moesten wijken, wij hadden het graag anders gezien. Niettemin bleef Natasha bij verwachte hoogtepunten als ‘Daniel’, ‘Horse and I’ en ‘Laura’ een plezier om naar teluisteren en kijken, het enthousiasme droop er weer van af, en ze bewees nog maar eens dat ze wel degelijk een prachtige stem heeft.

Daarna besloten we toch niet terug richting dance hall te gaan voor Crystal Castles, maar wel het optreden van Franz Ferdinand op het hoofdpodium mee te pikken, wegens nog nooit eerder live aan het werk gezien. We beleefden het optreden van vrij ver op de weide, maar zelfs van daar was het duidelijk dat de band er absoluut een feestje van maakte. Dat de groep op zich eigenlijk een beetje passé is kon het publiek duidelijk niet deren, en het mag gezegd worden, na al die jaren weet de band duidelijk perfect hoe ze de aandacht van zo’n grote massa een uur lang moeten vasthouden. Een fris en heel energiek optreden dus, met als absoluut hoogtepunt ‘Take me out’, van een band die zo’n hoge plaats op een festivalaffiche op basis van deze strakke live-prestatie meer dan verdient.

We vertrokken iets vroeger richting club waar we een massa volk verwachtten voor het optreden van een van de grootste hypes van het jaar, Haim, maar het tegendeel bleek waar, we konden nog heel eenvoudig tot aan de voorste rijen doorwandelen. De drie zussen, bijgestaan door een drummer, zetten het optreden tot onze verrassing vrij stevig in. Met ‘Falling’, ‘Forever’ en ‘Don’t save me’ hebben ze drie perfecte popsingles op hun conto staan, maar het leek bij momenten alsof de dames zelf liever in een ruige, bluesy hard rock-band zouden willen spelen en hier op pukkelpop wouden komen bewijzen dat ook vrouwen kunnen gitaarspelen. Een sterk contrast dus tussen de drie singles en het gros van de rest van songs (waaronder een heel stevige cover van Fleetwood Mac’s ‘Oh well’), wat in het geheel in onze ogen voor een vreemd en onverwacht optreden zorgde. Waarmee we zeker niet willen gezegd hebben dat het slecht was, in tegendeel, er viel altijd wel iets te beleven op het podium, waren het niet de vreemde bekken die de bassiste trok, dan wel de prachtige samenzang tussen de drie zusjes, of gewoon de uitstekende nummers, want zo hebben ze er wel al een aantal. Een goed optreden dus, op de poppy momenten volgens onswel beter dan op de echt ruige momenten, maar goed, dat ze muziek kunnen spelen is alleszins een feit, en knallers van singles schrijven lukt ook zonder problemen, dus een grote toekomst lijkt weggelegd voor de dames!

Ook The XX maakten we vanop een ruime afstand mee, maar we moeten zeggen, de band slaagde er veel beter in dan op Rock Werchter vorig jaar om uit de verf te komen op de main stage. Ook al blijven we van mening dat ze ietwat overschat zijn, en vooral dat heel wat van hun muziek toch wel heel sterk op elkaar lijkt (op den duur wordt het een beetje teveel van hetzelfde), toch lukte het hen deze keer bij momenten, zeker tijdens de tweede helft van het optreden, om die kenmerkende magische sfeer over te brengen naar het publiek. We waren ook heel blij te merken dat de bliepjes en beats van Jamie XX eindelijk af en toe een iets prominentere plaats kregen in het geheel (zeker toen hij er zijn solo-meesterwerkje ‘Far nearer’ even tussen liet knallen), nog iets meer die richting uitgaan en ze winnen ons misschien wel helemaal terug als fan.

Midlake was voor ons in feite de headliner van de dag, de band waar we het meeste naar uitkeken. Enkele maanden geleden heeft de zanger de band verlaten, maar op de prestatie van de nieuwe zanger (voordien gitarist en tweede stem) viel absoluut niets aan te merken. Wat echter wel merkbaar was, was het feit dat er door het vertrek van die zanger ook een gitaar minder aanwezig was op het podium. Wat Midlake vroeger zo goed en uniek maakte, folkrock met soms wel 3 tot 4 gitaristen, ontbrak deze keer toch een heel klein beetje. Het geheel miste bij momenten wat pit, het lag allemaal iets dichter bij de doorsnee-folkrockband, bij de Fleet Foxes-sound laat ons zeggen. Sommige nummers, zoals afsluiter ‘Head home’, waren er knal op, maar vooral bij prijsnummer ‘Roscoe’ liet het gemis van een extra gitarist zich wel merken. Jammer genoeg dus net iets minder overtuigend dan de vorige keren dat we ze zagen, maar niettemin nog steeds een heel sterk optreden, van nog steeds met voorsprong onze favoriete groep in het genre.

Het optreden van Goose maakten we ook al vanop een afstandje mee. Jammer achteraf gezien, want de groep deed weer wat ze altijd doen in feite, met een knallend feestje het festival op een heel passende manier afsluiten. Geen kat die het er niet mee eens is dat Goose zonder problemen een podium van die grootte aankan. Een prima afsluiter dus van een goede festivaldag, waarop we geen enkel slecht optreden zagen, maar ook weinig echte uitschieters (op Bonobo en vooral S O H N na).

 Corneel

Festivalverslag: Melt! Pre-Party

We droomden er al jaren van om tussen de oude graafmachines naar Melt!-festival te gaan en dit jaar was het eindelijk zo ver. Na een negen uur durende busrit kwamen we aan op donderdag te Gräfenhainichen, tussen Berlijn en Leipzig. Toen we onze tent hadden opgezet konden we naar de pre-party die je voor €5 extra kon bezoeken. De eerste indruk van het prachtige festivalterrein is overweldigend met de gigantische machines, maar we waren daar voor de optredens in de Intro Zelt op deze eerste dag.

Beginnen deden we met de Britten van Glass Animals. Deze kerels maken een soort van indie met elektronische ondersteuning die vooral aan Wild Beasts doet denken. Een aangenaam concertje was het zeker. Zoals de meeste bands deze avond, konden ze niet helemaal overtuigen, maar was het toch beter dan het gemiddeld voorprogramma.

Zo waren ook Pool, een groep Duitsers die muziek brengt met surf invloeden maar met een beat onder die aan Jamaica doet denken, en PTTRNS, nog een groep Duitsers die popsongs brengen die vaak doen denken aan Vampire Weekend maar dan elektronischer, konden beide niet helemaal overtuigen, maar aangenaam was het wel.

Dan was het de beurt aan ABBY, de volgende Duitse band. Deze bende maakt muziek met invloeden van klassiek, elektronica en rock die we nog het best kunnen omschrijven als een dansbare versie van Archive. Ze konden dan ook helemaal overtuigen en hadden het Duitse publiek helemaal mee. Bij de meer dansbare tracks als Monsters waren dit de eerste malen van vele over het weekend dat het dak er in Melt helemaal af ging.

Headliner van deze eerste dag was het Brits/Spaanse Crystal Fighters. We zijn al fan van deze band sinds hun debuut en eerder dit jaar kwam ook album nummer 2 uit. Melt was dan de uitgelezen kans om ze eindelijk eens aan het werk te zien. En of het de moeite  was!! Vanaf de eerste noot tot de laatste ging het dak eraf. Zo hard dat ze volgens mij de volgende dag moeite hadden om het er terug op te krijgen. Met hits als Plage, I Love London, You & I en Love Is All I Got hadden ze totaal geen moeite om het publiek zomaar naar hun hand te zetten. Maar ook de albumtracks van de nieuwe plaat zoals Wave hadden succes. Een geweldig feestje om het festival mee te beginnen en meteen lag de lat zeer hoog voor de volgende bands. Op 1 november staan ze in de vooruit in Gent, een aanrader!!

Aroen

Festivalverslag: TW Classic

Voor nu al de derde keer in een dikke 3 weken tijd was de weide van Werchter gisteren de place to be voor de muziekliefhebber, met een nieuwe, uitverkochte editie van TW Classic op de agenda. De belangrijkste reden waarom de tickets als zoete broodjes over de toonbank gingen was ongetwijfeld headliner Bruce Springsteen, maar deze keer was de organisatie er toch ook in geslaagd in de breedte een vrij sterke line-up voor te leggen, dat is ooit al anders geweest. Een mengelmoes van genres stond op het programma, maar uit elk van die genres was er wel een (ex-) topgroep aanwezig.

De nog jonge Kortrijkse band Balthazar, die er ook op Werchter Boutique en Rock Werchter al bij was, mocht de spits afbijten. Zoals je in ons verslagje van Rock Werchter (klik) al kon lezen, kunnen we de groep wel smaken. En ook al zaten de omstandigheden deze keer iets minder mee dan toen (met een 'golden circle' vooraan het terrein, die nog meer dan halfleeg was bij Balthazar, een hele 'kloof' temidden van het publiek dus) konden ze toch weer overtuigen met hun inventieve popsongs en vooral prachtige samenzang. Hoogtepunten van het alweer sterke optreden waren voor ons deze keer 'Listen up' en 'Blood like wine', en we vermoeden dat de band met deze prestatie wel enkele nieuwe zieltjes gewonnen heeft.

Een eerste legende dan, met popicoon Blondie, opgericht in 1974! De vaag die iedereen op voorhand stelde: slaagt gewezen sekssymbool Debbie Harry (we kunnen ons maar al te goed inbeelden dat we, net zoals ongeveer de helft van de toenmalige mannelijke wereldpopulatie, smoorverliefd zouden geweest zijn op de frontvrouw mochten we 35 jaar eerder geboren zijn) er, zowel vocaal als qua presence, nog in om een deftig optreden af te leveren. Dat er in de rockwereld heel wat mannen zijn die tot op een heel respectabele leeftijd blijven meedraaien is zeker een feit, maar een vrouw die op haar 68ste nog een energiek optreden weggeeft, je komt het iets minder vaak tegen. Gelukkig bleek het eigenlijk heel erg goed mee te vallen. Harry bewoog en 'danste' erop los, ging nog steeds op een speels manier met het publiek om, en ook haar stem deed het nog redelijk. De allerhoogst noten (zoals in het refrein van 'Maria') haalde ze (uiteraard) niet meer, maar over het algemeen zat er wel nog kracht en energie achter. Dit in combinatie met een best-of setlist waarin de ene hit de andere opvolgde, zorgde voor een meer dan aangenaam optreden. Songs als 'The tide is high' en 'One way or another' bleken dan wel enige moeite te hebben om de tand des tijds te doorstaan, anderen als 'Heart of glass' en hoogtepunt 'Atomic' blijven dan weer onmiskenbare popparels. Kortom, heel leuk om zo'n legendarische band eens gezien te hebben, geen speciaal supergoed opreden, maar zo slecht als velen op voorhand gevreesd hadden was het zeker ook niet, in tegendeel! Oh ja, ook nog dit: een pluspunt voor de keytar!

Ben Harper had voor de gelegenheid de bekende mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite meegebracht, met wie hij eerder dit jaar ook het album 'Get up!' uitbracht. En we gaan direct eerlijk zijn: hun rootsgerichte bluesrock was absoluut ons ding niet. We vonden het muzikaal gezien vrij saai, met daarbij ook nog eens helemaal geen interactie (de heren leken vooral voor zichzelf en niet voor het publiek te spelen), wat er allemaal voor zorgde dat het voor ons een lange zit werd. Maar goed, het is gewoon absoluut ons genre niet.

Santana was de volgende in de rij, nog zo'n enorm grote naam in zij genre. Ook hier weer niet 100% ons genre, maar de Amerikaanse gitaarheld van Mexicaanse afkomst slaagde er wel in om een zeer genietbaar optreden af te leveren. De combinatie van de huilende gitaarklanken van Carlos Santana zelf, de strakke begeleiding van de uitstekende band, en de twee meer dan goede zangers deed heel 'Latijns-Amerikaans' aan. De warmte had dan wel duidelijk zijn effect op het publiek, met hits als ‘Maria Maria’ en ‘Smooth’ lukte het toch om wat beweging in de massa te krijgen.

Over naar de hitmachine die Keane toch wel is. De heren slagen er met vier albums op de teller probleemloos in om bijna het hele uur te vullen met meezingers. Van 'Bend and break' over 'Everybody's changing' tot 'Somewhere only we know', het zijn onmiskenbaar allemaal perfecte popsongs. Hoogtepunt in de set vonden wij zonder twijfel 'Bedshaped', niet toevallig ook een nummer van hun eerste plaat, 'Hopes and fears'. Het valt wel sterk op, dat de nummers van dat succesalbum toch wel wat boven de rest uitsteken. Niet dat de rest echt allemaal volledige doorslagjes zijn, maar de nieuwere nummers hebben toch niet altijd een even grote toegevoegde waarde, het creatieve hoogtepunt van de band ligt vrij duidelijk al enkele jaren achter hen, vandaar misschien wel dat ze nu op TW Classic geprogrammeerd worden. Gelukkig wordt dit alles wel grotendeels goedgemaakt door het aanstekelijke enthousiasme van zanger Tom Chaplin, die opnieuw heel sympathiek overkwam, en ook het loutere feit dat de band geen gitaren gebruikt blijft natuurlijk iets waardoor een optreden van Keane toch ook nooit doorsnee zal worden.

Genoeg over de voorprogramma's, over naar het echte werk. Dat zo ongeveer iedereen voor Bruce Springsteen naar de weide van Werchter afgezakt was, mag duidelijk zijn. En wat ook meteen duidelijk was: een heel intens optreden zou het zeker worden. Al bij opener 'Spirit in the night' werd de meer dan 15 leden tellende band op volle kracht ingezet. Bruce dook ook al meteen het publiek in, wat meteen een van de sterkste punten van een Springsteen-optreden duidelijk maakt: het publiek staat centraal, en de band, met Springsteen op kop, doet er alles aan om de fans te plezieren, zonder dat het (zoals bij bijvoorbeeld Green Day ofzo) geforceerd of onoprecht overkomt. Een gevoel dat duidelijk ook overslaat naar de band zelf, zelden tot nooit een groep met zoveel oprecht plezier op het podium zien staan. De gelukzalige glimlach op het gezicht van gitarist Steven Van Zandt toen de achtergrondzangeressen ook eens in het middelpunt van de belangstelling mochten staan, zegt dan ook meer dan een hele hoop reviews bijeen kunnen doen.

De muziek dan, maar eerlijk, het maakt op zich eigenlijk niet zoveel uit wat er nu juist gespeeld wordt, of het nu hits of totaal onbekende albumtracks zijn, alles wordt met zoveel bezieling en speelvreugde gebracht dat het optreden niet minder was dan een langgerekte aaneenschakeling van hoogtepunten. Als we er dan toch een paar moeten uitkiezen: 'Atlantic city' samen met Ben Harper (tijdens diens eigen optreden was het ons helemaal niet opgevallen dat de man eigenlijk wel een mooie stem heeft), 'The River' (platgedraaid misschien, maar toch nog steeds prachtig, hier zorgde het voor een absoluut kippenvelmoment) en afsluiter 'Thunder Road', door Bruce helemaal alleen gebracht, met enkel een mondharmonica en een akoestische gitaar ter ondersteuning.

Heel mooi ook om te zien hoe elk lid van de E-Street band wel eens de volledige aandacht op zich krijgt, met een extra pluim voor Jake Clemons, neefje van de onlangs overleden Clarence Clemons, die er met verve in slaagde de legendarische rol van  zijn legendarische oom over te nemen. Kortom, een heel intens, bijna perfect optreden van een band die zijn sublieme live-reputatie keer na keer zonder enige twijfel eer aandoet!

Corneel

Single van de week: Thomas Azier - Ghost City

Thomas Azier resideert heden in Berlijn, maar groeide op in een klein dorpje in Nederland. Daar begon hij muziek te maken omdat er gewoonweg niets anders te doen was. "Ghost City is a powerful play between hope and despair with strong synthetic melodies that sound like Berlin in the year 2060" lezen we op 's mans facebookpagina, ja, dat zal dan wel zo zijn zeker. Wij vonden het alvast genoeg om Ghost City tot single van de week uit te roepen.

Festivalverslag: Rock Werchter dag 4

De laatste dag van Werchter, en dan vertonen zowel festivalganger als -weide bepaalde kenmerken. Vermoeidheid heerst bij de festivalganger, het is vroeg als wij op de weide toekomen, veel volk is er nog niet, maar ook op de camping en op de weg naar de weide valt er weinig fris en niet-naar-zweetruikend volk te bespeuren. En natuurlijk is er ook verschraald bier,  altijd die geur van verschraald bier die tot in de wortels van elke mogelijke grasspriet is gedrongen. En de stilte voor de eerste optredens, mede mogelijk gemaakt door een te hoge alcoholconsumptie de vorige dag. Iedereen is uitgeput, iedereen zijn portefeuille is vrijwel leeg (met uitzondering van die van de Schuer zelf natuurlijk) en iedereen zou willen dat er nog een dag en nog een dag en nog een dag zou gaan volgen. Dat is niet het geval, dus maken wij er maar het beste van op deze zondagmiddag, want er staan weer geweldige namen op het programma.

Zoals het eerste optreden van de dag: Youth Lagoon. Het alter ego van de Amerikaan Trevor Powers dat nogal vaak aan Tame Impala en Beach house doet denken. Hij mocht de Klub C openen vandaag, maar had de pech dat Bastille na hem moest optreden. De eerste drie rijen werden al bezet door gillende tienermeisjes met bijbehorende Bastille-T-shirt en mijnheer Powers had de grootste moeite om het publiek op zijn hand te krijgen. Sowieso al een moeilijke opdracht voor iemand die niet heel erg toegankelijke muziek maakt. De opdracht bleek te moeilijk, want we zagen veel van die jongedames ongeïnteresseerd hun af en toe welgevormde achterwerk op de houten vloer neerpoten. Toch is Youth Lagoon er in geslaagd ons te overtuigen, met een best wel goed optreden.

Op naar de Americana-muziek die Matthew E. White in The Barn mocht brengen. Een nog steeds niet nader genoemd weekblad noemt zijn nieuwe plaat 'Big Inner' de beste in het genre sinds 'Z' van My Morning Jacket. Eerst zien en dan geloven en nou ja, geloof het maar. Matthew E. White wist ook volledig te overtuigen en dat zelfs in een halflege, sorry driekwart lege Barn.

Dan was het de beurt aan de hypes van het moment. Als eerste aan de beurt: Bastille. Een zweterige tent en in zwijm vallende tienermeisjes waren Dan Smith's deel. Ondergetekende helemaal overtuigen van hun kunnen, was de boodschap voor de jongelui op het podium, hij is namelijk niet helemaal fan, op 'Pompeii', 'Overjoyed' en 'Weight of Living part. 2' na. Helemaal slaagden de Britten daar niet in, maar we onthouden vooral een geweldige versie van 'The Things we Lost in The Fire' en luid meegebrulde e-ooh, e-e-ooh's tijdens afsluiter Pompeii. Geheel onterecht is de hype alvast niet.

De zusjes van Haim, die eerdere passages in ons land annuleerden, zijn muzikaal heel erg getalenteerd, maar slagen er niet helemaal in dat ook in echt goede songs te gieten. In het begin klonk het vooral erg lawaaierig en schreeuwerig en de zus die aangeduid werd als publieksentertrainer kletste maar wat uit haar nek. Het publiek leek ons niet heel erg enthousiast, op hits 'Forever' en 'Don't Save Me', geheel terecht natuurlijk, na. Meer dan een strategisch uitgekiende hype lijkt Haim vooralsnog niet te zijn, maar wat er zeker gezegd mag worden, is dat de zusjes talent hebben en als je bovengenoemde leuke nummers kan schrijven dan zit er meer in dan ze ons hebben laten zien in The Barn. We schrijven ze vooralsnog niet af, maar de soep wordt in dit geval niet zo warm gegeten als ze wordt opgediend, maar de dames scheppen die spreekwoordelijke soep wel goed uit.

Tom Odell kondigde zich, door monsterhit 'Another Love', aan als een man die menig hart zou doen smelten. We pikten alleen het begin van zijn set mee, en daaruit bleek dat bovenstaand statement niet klopt. Het geheel klonk behoorlijk ruig en allesbehalve als zeemzoeterige pianomuziek. Benieuwd hoeveel mensen hij hiermee heeft weten te bekoren, ons alvast wel.

The Barn liep dan nog maar eens vol voor Alt-J, na hun debuutalbum An Awesome Wave meteen gebombardeerd tot de nieuwe lieveling van de alternatieve muziekscene. De jongelui hebben een heel eigen sound en sfeer die misschien nog het best te vergelijken valt met Radiohead. Ze brachten hun nummers met heel veel geloofwaardigheid en emotie. Alt-J brengt niet meteen zeer uitbundige of zeer gevoelige nummers maar toch slagen ze erin om op hun manier en met hun zeer persoonlijke geluid hun publiek te bewegen. Al lijken veel nummers redelijk goed op elkaar, toch blijft het een boeiend geheel. Er hing een zeer bijzondere sfeer in de lucht!

Voor ondergetekende de eerste keer Alt-J, en meteen de goede keer. Zonder twijfel een van de optredens van het jaar en de, mogen we uitzinnige zeggen, massa bracht er goed de sfeer in. Uitschieters 'Matilda' (met luidkeels meegebrulde 'This is for Matilda'), 'Tesselate', 'Taro' en 'Something Good'. Een duidelijk hoogtepunt van deze Rock Werchter. Alt-J in The Barn, dat was grote klasse.

Dan was het in diezelfde schuur de beurt aan de folkpoppers van Of Monsters and Men. Wat kunnen we daar nu nog over schrijven, buiten het feit dat het weeral erg goed was. Hun vorige festivalpassage op Pukkelpop vorig jaar kon ons maar matig bekoren, mede dankzij het lamme publiek dat alleen voor dat ene hitje gekomen was. Niets van dat alles deze keer, de hype rond Little Talks is precies al gaan liggen en de modale festivalganger is blijkbaar tot de conclusie gekomen dat het sextet dat vooral gedragen wordt door duo Ragnar Thórhallson en Nana Bryndis Hilmarsdóttir, meer in zijn mars heeft dan enkel Little Talks. Voorts werd er nog een nieuw nummer (denken we, want we kenden het niet) op het publiek losgelaten over die keer dat zanger Raggi bijna zijn huis in brand had gestoken. Ze maken daar in het hoge noorden nogal wat mee precies.

Asaf Avidan, mocht dan weer de Klub C onveilig maken. De man, we begonnen weer te twijfelen toen we richting de tent stapten, die iedereen kent van 'One Day (reckoning song)' bracht niet echt de muziek die je kan verwachten als je alleen die ene hit kent (en dan waarschijnlijk alleen nog in de DJ Wanklemut remix). 's Mans gitaarwerken en dergelijke hadden zeker in staat moeten zijn om het publiek te bekoren, maar slaagde daar niet volledig in.

Waarom de Britten van Depeche Mode voor Editors geprogrammeerd stonden, blijft voor ons een groot raadsel. Met hits als 'Personal Jesus', 'I just Can't get enough', Fragile' en 'Enjoy The Silence' hadden de heren zeker voldoende in huis om Rock Werchter een volwaardige afsluiter te bieden. Nu ja, even onbegrijpelijk was het dat Volbeat de dag ervoor na Nick Cave geprogrammeerd stond. De Britten lieten het alleszins niet aan hun hart komen en gaven een wervelende show met bovenvermelde hits als hoogtepunten. nog een bemerking toch: van het podium verdwijnen om dan vijf minuten later een bisronde in te zetten die je al kon zien aankomen op het moment dat ze hun eerste nummer nog moesten spelen, dat mogen de artiesten nu onderhand beginnen afleren (en nee, Depeche Mode is niet als enige in dat bedje ziek).

Editors, die het festival mochten afsluiten, daar kunnen we veel over zeggen. We waren enorme fans van The Back Room en An End Has a Start, maar haakten af bij In this Light and on this Evening. Hun vorige doortochten in België zijn lichtelijk triomfantelijk te noemen, maar een waardige afsluiter van een festival dat zichzelf graag het beste ter wereld noemt, is het allesbehalve. Ze mogen van ons eender welke dag afsluiten, maar het festival zelf, dat is te hoog gegrepen. Een korte rondvraag in het publiek leidde ons tot dezelfde conclusie en de naam Daft Punk, vrijwel onhaalbaar we weten het, is meermaals gevallen. Editors kwamen soms wat saai en voorspelbaar uit de hoek en de sfeer ontbrak. Ook blockbuster Papillon kon daar niets aan veranderen. Helaas is Werchter dus geëindigd met een domper i.p.v. met een knal.

Festivalverslag: Rock Werchter dag 3

We zijn al over de helft en de festivalganger, net als de wei zelf begint al tekenen van vermoeidheid te tonen. Een tragere tred bij de festivalganger, een muf, ongewassen en vooral ongeschoren geurtje bij de  weide zelf. Ook bij ons sloeg de vermoeidheid toe en we namen dan ook een snipperdag waardoor we niet al te veel optredens hebben meegepikt vandaag.

“Het is onze 5^de keer op Werchter” melde zanger Johannes Verschaeve ergens in één van zijn bindteksten. Awel het is terecht! The Van Jets bewezen met dit optreden nogmaals dat ze een rasechte festivalband zijn. Om 1 uur in de namiddag rockten ze de ziel uit hun lijf op de mainstage. Zanger Johannes Verschaeve, voor de gelegenheid gekleed in enkel een knalrode broek en witte schoenen en voorzien van de nodige oog makeup werd al meermaals vergeleken met David Bowie en net als Bowie is het een zeer opvallende en charismatische verschijning ! En vooral een echte entertainer! De band bracht een gevarieerde setlist met veel recente nummers maar gelukkig ook met klassiekers als Electric Soldiers.

Eén van de meest verrassende optredens van deze Werchtereditie kwam ongetwijfeld van Django Django! De relatief onbekende Briste band bracht op deze zaterdagnamiddag een uitstekend optreden. Ze slaagden er in om met hun redelijke vrolijke ritmische nummers een heel eigen wereld te creëren. De nummers klonken strak en de band wist het publiek te entertainen. Voor je het goed en wel besefte stond je als toeschouwer mee te dansen,  te zingen, te klappen en te springen. Het was een boeiend optreden dat nooit echt verslapte. Toen hit 'Default' in de setlist verscheen barste het feest natuurlijk helemaal los! Een optreden dat je met een vrolijk en voldaan gevoel achterliet!

Zweterige lijven en hyperkinetische springers zo kon je het opttreden van Goose in de nieuwe Klub C samenvatten! Van het eerste tot het laatste nummer slaagden Michaël Karkousse en zijn band er in om hun publiek te laten dansen en springen tot iedereen letterlijk nat in het zweet stond. De nummers klonken super strak en  de band bracht ze met een je m'en foutistische, doch sympathieke nonchalance en een zekere arrogantie. Goose is één van de Belgische bands met een heel eigen sound maar met toch voldoende variatie in de nummers (bijvoorbeeld Bring it on – Words) waardoor het geheel boeiend blijft. Ook de lichtshow tijdens het optreden was opmerkelijk. Het enige jammere aan het optreden was dat er soms net iets te lang opgebouwd werd naar de climax.

Evelien