Review: Bloc Party - Four

Bloc Party - Four

Het nieuwe album van Bloc Party was een release waar ik persoonlijk heel erg naar uitkeek, aangezien ik zowel ‘Silent Alarm’ als ‘A Weekend In The City’ bij mijn favoriete albums aller tijden reken. Helaas is ‘Four’ een teleurstelling geworden, iets dat jammer genoeg al duidelijk werd bij de eerste luisterbeurt. ‘Four’ mist spanning, memorabele nummers en er blijft heel weinig van hangen.

 

Niet dat alle nummers op deze cd slecht zijn, een lichtpuntje is onder andere de eerste single Octopus, als vanouds springerig met een sterk refrein. Het heeft alleszins wel iets, al kan je het nu ook weer geen absoluut topnummer noemen, verre van. Day Four en Real Talk, twee typische Bloc Party-nummers, zijn ook allebei heel goed, al missen ze beiden toch ook net dat beetje extra pit om zich te kunnen meten met gelijkaardige tragere nummers van de vorige platen. Bij deze twee nummers kreeg ik telkens het gevoel ‘Yes, Bloc Party is back!’, een gevoel dat jammer genoeg telkens verdween bij de eerste noten van het volgende lied. 3x3 dan, een snel, spannend nummer, en meteen ook het enige harde nummer op de plaat dat goed uitpakt.

Tot zover helaas het positieve deel… V.A.L.I.S., Truth en So He Begins To Lie kunnen nog wel enigszins door de beugel, al valt er nu ook weer niet zoveel meer over te zeggen dan ‘niet slecht’.

Team A en The Healing zijn dan weer zodanig weinig memorabel dat het zelfs moeilijk is om er iets over te schrijven, zo snel vervagen ze in mijn geheugen, terwijl Kettling, Colisseum en We Are Not Good People zelfs tegen de simpele, cliché hard rock aanleunen. Waar is de kenmerkende subtiele gitaar naartoe? Het lijkt wel alsof de band bij deze nummers de hardheid gebruikt om een gebrek aan inspiratie te verbergen. Zeker Colliseum is een echte draak waar zelfs de meest cliché Amerikaanse hard rock band niet jaloers op zou zijn.

Een echt slecht album kan je het nochtans niet noemen, eerder middelmatig tot zelfs vrij goed bij momenten, maar de lat ligt bij een band als Bloc Party uiteraard een pak hoger dan ‘vrij goed’. Nee, geef mij dan maar ‘Intimacy’, een album met diepe dalen, maar daartegenover ook heel hoge pieken (Ion Square, Talons). Die pieken zijn jammer genoeg afwezig op dit album, of reiken toch alleszins een pak minder hoog.

Een groot deel van de liedjes klinkt eigenlijk al bijna even simpel als de albumtitel. Nochtans is er over die laatste goed nagedacht, zo zeggen ze zelf, en zit er heel wat symboliek achter;

Four omdat het hun vierde album is. Four omdat ze met vier zijn, en alle vier hun eigen, persoonlijke en onmisbare inbreng in de band hebben. Four omdat het vier jaar geleden is dat hun vorige album uitkwam. Four omdat er maximum een viertal gedenkwaardige nummers te noteren vallen?

Jammer genoeg kunnen we dus na meerdere beluisteringen alleen maar concluderen dat de heren beter ook

net iets langer zouden nagedacht hebben over het songmateriaal. Veel meer dan een Four op tien verdient dit album dan ook helaas niet. Tot binnen een jaar of Five, Bloc Party, hopelijk dan wel weer met het vuur en de inspiratie van in de begindagen.

Corneel

We zouden bijna vergeten dat Flea, de bassist van Red Hot Chili Peppers vandaag 50 is geworden. Wij wensen hem in ieder geval een gelukkige verjaardag. In onderstaand filmpje bewijst de jarige nog maar eens waarom hij een van de beste bassisten ter wereld is.

One-hit wonderland: Neneh Cherry - Buffalo stance

                                           Neneh Cherry - Buffalo Stance (1988)

De artieste

Neneh is een Zweedse zangeres met Sierra Leonese vader, al werd ze grootgebracht in New York door haar moeder en haar stiefvader Don Cherry, een bekende Amerikaanse Jazzmuzikant waarvan ze ook de familienaam overnam. Ze scoorde als solo-artieste eind de jaren ’80 en begin de jaren ’90 ook nog enkele kleinere hits (met als bekendste Manchild), maar wordt toch vooral om deze ene grote hit herinnerd.

Dit wil echter allerminst zeggen dat er voor de rest niets te vertellen valt over de zangeres. Zo scoorde ze in duet met Youssou N’Dour nog een wereldwijde nummer 1-hit met '7 Seconds', en heeft ze tal van samenwerking met andere artiesten op haar actief staan. Onder andere bij The The (voor het nummer 'Slow Train To Dawn'), Pulp ('Seductive Barry'), Gorillaz ('Kids With Guns'), Groove Armada ('The Groove Is On') en Kleerup ('Forever') duikt ze op als gastzangeres.

Daarnaast is haar rol in de doorbraak van Massive Attack ook niet te onderschatten. Samen met haar echtgenoot Cameron McVey steunde ze de band financieel en zorgde ze ervoor dat ze aan een platencontract geraakten. McVey was tevens producer van hun eerste album, Blue Lines, dat gedeeltelijk ten huize McVey-Cherry opgenomen is.

Het nummer

'Buffalo Stance' was eerder al uitgebracht in 1986 onder de titel ‘Looking good diving with the wild bunch’, als B-kantje voor de single ‘Looking good diving’ van het popduo Morgan/McVey, bestaande uit Jamie Morgan en Cameron McVey, haar toenmalige vriendje en toekomstige echtgenoot. In 1988 kwam dan het eerste album van Neneh Cherry zelf uit, ‘Raw like sushi’, waarvoor het nummer door Tim Simenon herwerkt werd tot ‘Buffalo Stance’.

De titel is een verwijzing naar het liedje ‘Buffalo gals’ van Malcolm McLaren, waarvan een sample te horen is in het nummer, net als van songs van Rock Steady Crew en Miami. In de tekst zit ook een verwijzing naar ‘The Wild Bunch’, een collectief van DJ’s en producers toentertijd actief in Bristol waaruit onder andere Tricky en Massive Attack later voortkwamen. De DJ in het clipje is trouwens Andy “Mushroom” Vowles, één van de stichtende leden van Massive Attack.

Het nummer bereikte onder meer in het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Nederland en de Verenigde Staten de top-3 van de hitlijsten.

Extra

Een eerste tekstje in deze rubriek, en we hebben al direct te maken met een hele familie vol one hit wonders. Niet alleen hielp Neneh Cherry Yousso N’Dour aan zijn ene grote hit, ook volgende one hit wonders zijn ergens wel te linken aan de zangeres:

- Haar half-broer, Eagle-Eye Cherry, scoorde in 1997 een wereldwijde superhit met ‘Save tonight’. Zijn latere singles vergaarden heel wat minder succes.

- Ook haar half-zus, Titiyo (tevens zangeres van het fantastische ‘Longing for lullabies’ van Kleerup), scoorde een hit van formaat met het nummer ‘Come along’, en ook bij haar is het zo dat haar andere singles veel minder populair waren.

- Tot slot is er nog haar stiefzoon, Marlon Roudette, lid van het hip hop duo Mattafix, bekend van de nummer 1-hit ‘Big city life’. Alweer een one hit wonder dus, het moet bijna genetisch bepaald zijn.

Corneel

Nieuw nummer Arcade Fire

Voor wie het een beetje ontgaan is: begin deze maand verscheen er op Youtube een live-opname van een nieuw Arcade Fire nummer, 'Crucified Again'. Een vrij rustig liedje, zeker niet slecht maar heel speciaal nu ook weer niet (de lat ligt bij Arcade Fire nu eenmaal bijzonder hoog).Of het ook op de nieuwe plaat staat die normaal ergens in 2013 zou moeten uitkomen, is niet bekend.

Feed Me & Crystal Fighters - Love is all I got

Het is maar dat we al een single van de week hebben deze week, anders kwam deze ook wel in aanmerking. Een toffe samenwerking tussen producer Feed Me en electropoband Crystal Fighters, het levert een springerig, typisch Crystal Fighters nummer op, met de nodige ondersteunende beats.

Review : The XX - Coexist

The XX - Coexist

Na hun schitterende, titelloze debuutalbum, waarmee de band hoge toppen scheerde, was de opdracht duidelijk, The XX moest bevestigen met hun tweede album, dat, zo leerden we een tijdje geleden, Coexist zou gaan heten. Het moge duidelijk zijn, de verwachtingen waren hooggespannen, de druk om te bevestigen enorm.

Na het album een eerste keer gehoord te hebben, waren we direct verkocht. Verwacht nu niet iets nieuws te horen op dit album, de band is zijn eigen geluid trouw gebleven en daar zijn we blij om. Opener Angels verwelkomt je met, voor The XX, typerend echoënd gitaarspel, dat al vlug bijgetreden wordt door het fluwelen stemgeluid van Romy Madley Croft, die in het refrein als een mantra haar liefde verklaart. De toon is gezet, net als het vorige album zit ook Coexist weer boordevol amour noir en knappe duetten.

Try, het vierde nummer op het album, start met een nogal vreemde synthlijn die flirt met de irritatiegrens, maar gaandeweg handig verwerkt wordt tot een geniaal stukje muziek, dat zich een weg baant naar je ziel. Het is moedig van de band om zo’n motiefje in hun muziek te willen gebruiken, maar het resultaat mag er zijn. Chained, dat de twijfelachtige eer had het tot hotshot te schoppen bij Studio Brussel, brengt je in vervoering en omarmt je om je nadien nooit meer los te laten. Een van die zeldzame momenten waarop je een wordt met de muziek.  

Het laatste nummer op het album, Our Song, is een prachtig duet tussen Romy Madley Croft en Oliver Sim geworden. Een mooie outro die je doet dromen en je een gevoel van genegenheid en liefde geeft. In Reunion laat de band enkele Caraïbisch aandoende geluiden op je los en gaandeweg wordt het nummer iets  dansbaarder, zonder aan de kenmerkende intimiteit in te boeten, wat ook het geval is bij Swept Away, wellicht het meest dansbare nummer uit de plaat.

Wij zijn behoorlijk wild van dit album, The XX is er enorm goed in geslaagd de verwachtingen in te lossen, meer nog, het nieuwe album betovert. Met hun gekende sound nemen ze je mee naar een dromerige, doch donkere wereld, op reis naar het binnenste van hun ziel, maar ook naar die van de luisteraar.  Coexist bijt zich, zij het zachtjes, in je vast en boort zich vervolgens een weg naar je hart, waar het zich, hopelijk, voor een lange tijd zal nestelen. Wij waren in ieder geval een gewillig slachtoffer.

Tracklist:

1)      Angels

2)      Chained

3)      Fiction

4)      Try

5)      Reunion

6)      Sunset

7)      Tides

8)      Missing

9)      Unfold

10)  Swept away

11)  Our Song

 

Aron