The Joy Formidable en de Botanique, dat kan eigenlijk niet meer fout gaan. Het is al de vierde keer dat dit Welshe trio langskomt in Sint-Joost-Ten-Node en de liefde tussen beide lijkt nog steeds niet bekoeld. De band liet meerdere malen blijken hoe blij ze waren er nogmaals te staan en ook het publiek lijkt nog niet uitgekeken op Ritzy en haar kornuiten, de Orangerie zat goed vol, niet uitverkocht, maar wel erg gevuld, en ging uit zijn dak van begin tot eind.
Maar eerst nog een woordje over het voorprogramma, We are Animal, net als The Joy Formidable, ook een Welshe band. We moeten eerlijk bekennen dat we nog nooit van dit quintet gehoord hadden en we wat twijfelden of ze wel de moeite waard waren. We hebben ons nog nooit zo erg vergist, wat dit rockgroepje op ons los liet deed bij wijlen denken aan het beste wat Django Django te bieden heeft en we vonden hen zo geweldig dat we vinden dat een eervolle vermelding in dit verslag niet genoeg eer is voor deze mannen. We hebben dan ook besloten om hen, ooit, eens een eigen discovery te geven.
Het hoofdact had dan weer alle registers opengetrokken voor dit concert (en wellicht voor de hele tour). Zo was er achteraan het podium een groot wit doek geplaatst waarop allerlei beelden te zien waren. Het ene beeld iets appetijtelijker dan het andere. Zo zag je tijdens het eerste nummer Cholla, het gewei van een hert, behoorlijk onschuldig allemaal, maar tijdens, denken we, Maw Maw Song, zagen we een nogal vadsige mijnheer of mevrouw een worstenbroodje of iets dergelijk opeten. Die man of vrouw deed dat zo walgelijk dat we begonnen te walgen van afschuw en spontaan besloten nooit meer een worstenbroodje aan te raken. Ook was er op dat scherm een wolvenkop van LED-lampjes gemonteerd.
Ritzy, Rhydian en Matt slaagden er ook in het goede evenwicht te vinden tussen hun nieuwe cd en hun ouder werk, al lag de focus deze keer, uiteraard, meer op het nieuwe werk. Zo trapten ze af met het nieuwe nummer 'Cholla' dat gevolgd werd door 'Austere'. Die laatste kwam uit een van hun eerste EP's. Dan volgde 'This Ladder Is Ours' en 'The Greatest Light is The Greatest Shade'. Het was van het begin duidelijk dat dit een goed optreden zou gaan worden en het publiek pikte dat dan ook direct op. Aanvankelijk leken er meer recensenten dan fans aanwezig te zijn, getuige de veel te dure camera's op de eerste rij, die op onze zenuwen werkten. We vroegen ons eigenlijk af of die mensen gekomen waren om het concert te zien, of om foto's te trekken, het tweede antwoord bleek het juiste te zijn.
The Joy Formidable liet dat niet aan het hart komen en in hoog tempo scheerden de nummers voorbij. 'Little Blimp', 'While The Flies' en 'Cradle' schoten aan je voorbij. Het viel op dat de nummers die ons op plaat niet wisten te bekoren, zoals 'Little Blimp' en later ook 'Forrest Serenade', live echt heel sterk waren en ons deden beseffen dat het echt wel heel sterke nummers zijn. Dan werd er plots een rustmoment ingebouwd met behulp van het geweldige 'Silent Treatment'. Het publiek werd iets ingetogener en leek deze stille behandeling wel te appreciëren.
Na dit korte intermezzo, was het tijd voor Maw Maw Song. Een nummer dat door Ritzy Bryan als volgt werd ingeleid: "It's time to play a song we have really enjoyed playing live during this tour. We noticed people kind of made up their own dance to it, so show us your moves Brussels". Wat er van aan is, weten we niet, maar het was duidelijk dat het publiek de boodschap begrepen had en ze gingen helemaal los. Er werden nog enkele nummers gespeeld, die we ons niet helemaal herinneren, voor de band voor de eerste keer het podium verliet.
Toen de band het podium opkwam voor de bisronde, vermeldde Ritzy nog eens hoe blij ze was dat ze terug waren en herkende prompt een fan uit het publiek. Ze legde uit dat ze hem herkende omdat hij de vorige keer had proberen crowdsurfen, maar het publiek, helaas voor hem, weigerde hem op te vangen. Ze moedigde de jongeman aan om het later nog eens te proberen. De bisronde stak van wal met 'I Don't Want To See You Like This'. Later kwam 'The Ever changing spectrum of a Lie', dat heel plots overging in 'Whirring'. Tijdens deze laatste besloot bovengenoemde fan het nog eens te proberen, waar hij in slaagde. Hilariteit alom bij Ritzy, Rhydian en Matt.
Na het concert konden we alleen maar besluiten dat we een geweldig concert gezien hadden, een dat zeker voor herhaling vatbaar is en waar we nu al naar uitkijken. Moe maar tevreden keerden we huiswaarts, nog grotere fans dan we al waren, licht euforisch en uiteraard met de muziek van The Joy Formidable die door onze koptelefoon weerklonk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten