Met dit album hebben we het toch wat lastig gehad. Het Schotse Biffy Clyro, de oorsprong van de bandnaam blijft tot op heden een mysterie, toverde voor hun zesde plaat zowaar een dubbelalbum tevoorschijn. Omdat hun briljante jaren in feite achter de rug zijn, zouden 20 nummers sowieso te veel van het goede zijn, maar waar schrappen? En nog moeilijker, wat beoordelen?
De verwachtingen kunnen we in ieder geval al bevestigen: dit is zeker niet het beste werk van Biffy Clyro, en na een nummer of tien is het beste er inderdaad af. Gelukkig anticipeerden ze hier zelf voor door een verkorte editie op de markt te brengen met 14 nummers, waarbij ze genoeg zelfkennis voor de dag hebben gelegd om de beste nummers eruit te pikken. Probleem opgelost. (Maar gooi Modern Magic Formula er dan toch maar af voor The Fog. Voor de zekerheid.)
Opposites vergelijken met hun oude werk is zowel oneerlijk als onmogelijk. Ze hebben nu eenmaal het maken van meesterwerkjes ingewisseld voor een groot publiek en een straffe hoeveelheid airplay in de Britse alternatieve media. Je suf zoeken naar een refrein (The Vertigo Of Bliss) of een onweerstaanbare drang naar destructie tijdens een emotioneel heen-en-weer-geschud (Infinity Land), die tijden zijn voorbij. Helaas voor hen is dat grote publiek en airplay op het continent redelijk relatief. De AB Box valt wellicht tegen na de Britse stadions, bij de eenmalige draaibeurt van 'Mountains' noemde Ayco Duyster hen nog Engels, waarna ondergetekende sms-gewijs de puntjes op de i gezet kreeg, en terwijl het album nummer 1 bereikt in de Britse albumcharts, halen ze bij ons voorlopig plaats 76, nog ver verwijderd van de nieuwe van Lord Huron en die van I Am Kloot.
De plaat zelf dan: na een eerste luisterbeurt krijg je vooral een zeer groot déjà vu-gevoel. Bubbles komt spontaan in je op bij onder andere(!) Sounds Like Balloons, Opposite heeft wat weg van Many Of Horror,... Maar na een luisterbeurt of drie besef je meer en meer dat dat eigenlijk een groot compliment is. Wanneer je de albumgrens overschreden hebt, merk je tevens dat er wel degelijk afgeweken wordt van hun succeslijn. Hun typische grungy gitaren zullen ze nooit achterwege laten, maar wanneer een trompet de overhand krijgt (Spanish Radio) en elektronica zijn intrede gaat doen (Skylight), merk je dat ze toch hun best gedaan hebben te variëren.
Met Black Chandelier hebben ze al een eerste straffe single gebracht, maar met pakweg Biblical, Different People of Opposite kunnen ze het mainstream succes van Mountains misschien wel evenaren. Het blijft helaas jammer dat je als luisteraar tijd verspilt zoekend naar de betere nummers in die overvloed aan goede, maar hetzelfde klinkende materiaal. A Girl and His Cat, Little Hospitals en zowat de helft van disc 2 niét skippen wordt op die manier heel onverstandig, en zo verwordt het album helaas tot een verzameling singletjes. Het tweede album laten vallen is een waardig alternatief, maar probeer toch tenminste ook Spanish Radio en Skylight mee te pikken.
Dit album is de ideale substituut van het opnieuw on hold gezette Foo Fighters, maar met een bijwijlen heel melige kant en een wat klassieker instrumentarium ter begeleiding. Het rockt, en af en toe raakt het ook de gevoelige snaar(The Fog; The Thaw; Opposite). Opposites is sowieso niet waar veel fans van het eerste uur vergeefs op hoopten, maar het is wel een bewijs dat groot worden niet altijd een negatieve weerslag hoeft te hebben op de kwaliteit van de muziek.
Bij wijze van overzicht, de betere nummers:
Different People
Black Chandelier
Sounds Like Balloons
Opposite
The Joke's On Us
Biblical
The Fog
The Thaw
Spanish Radio
Trumpet or Tap
Skylight
Picture A Knife Fight
Maarten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten