Wie onze blog al even volgt weet ondertussen wel al dat we
behoorlijk grote fan zijn van Jamie McDermott en kornuiten. Het zal u dan ook
niet verbazen dat we al een heel eindje uitkeken naar dit optreden, de tweede
keer dat we de band aan het werk zouden zien. Die eerste keer had een enorme
indruk op ons gemaakt, dus we trokken dan ook met heel erg hoge verwachtingen
richting Leuven. En teleurstellen deden The Irrepressibles niet, in tegendeel!
Gelukkig is een optreden van The Irrepressibles nooit
hetzelfde als het vorige, en weet je nooit echt op voorhand helemaal waar je je
aan mag verwachten. Vorige keer stonden ze nog met een tiental muzikanten op
het podium, dit keer waren het er, McDermott meegerekend, zes. En ook visueel
staat de band telkens garant voor iets moois: de outfits zagen er nu dan wel
iets normaler uit dan de verkleedpartij de vorige keer (nu ja, ’t is maar hoe
je het bekijkt natuurlijk, met twee drummers in bloot bovenlijf en spannende
latexbroeken), de mooie, smaakvolle doeken op het podium zorgden voor een
prachtig effect.
Maar goed, de muziek dan, daar kwamen we uiteindelijk toch
voor. Heel erg vaak treedt de band niet op, zeker in vergelijking met sommige
anderen, en dat was er in het begin toch wel wat aan te merken (de positieve keerzijde:
van routine was dus helemaal geen sprake). Een memorabele opkomst zat er niet
direct in, aangezien de violiste en de celliste eerst enkele minuten met hun
instrumenten stonden te prutsen op het podium. Gelukkig was de daaropvolgende
strijkersintro zo betoverend mooi dat de ietwat aarzelende start na enkele
seconden vergeten was. Met die hemelse vioolmelodieën slaagde de band er meteen
in om ons mee te slepen naar hun kleurrijke universum.
Het voor heel wat aanwezigen niet geheel ontoepasselijke ‘Two
men in love’, voor velen het beste nummer op de nieuwe plaat, kwam al helemaal
in het begin van de set aan bod. Wij hadden de indruk dat het op dat moment nog
een beetje op gang moest komen, en vonden dat het samenspel van de
verschillende instrumenten nog niet 100% als een geheel klonk, maar vanaf het
volgende nummer, ‘Forget the past’, was de band echt wel helemaal vertrokken.
Zowel dit laatste nummer als ‘Nuclear skies’ zorgden voor twee onverwachte
hoogtepunten in de set. Niet alleen de ongelooflijk mooie stem van McDermott
maakte indruk, ook de prachtige achtergrondzang viel op.
Ook over het vervolg van het optreden vallen bijna alleen
maar superlatieven te melden. De verwachte hoogtepunten als ‘Arrow’ en ’In this
shirt’, de bijzonder geslaagde experimenten met electronica in ‘Tears’ en ’New
world’, de subtiele instrumentatie het hele optreden lang, het sublieme
lichtspel op de schermen, en bovenal de indrukwekkende en opvallend zuivere
stem. Als geen andere band slagen The Irrepressibles er in een eigen wereld te
creëren, met elk liedje een nieuw sprookje op je afvurend.
Omdat het schrijven van steeds weer extreem positieve
verslagen niet goed is voor onze geloofwaardigheid en er nu eenmaal geen
voorprogramma aanwezig was waarvan we konden zeggen hoe matig het wel niet was,
toch nog maar even op zoek gaan naar een kritische bemerking over The
Irrepressibles zelf: was het even goed en indrukwekkend als de eerste keer dat
we ze zagen? Nee, dat was het niet. Toen waren we echt compleet overdonderd
aangezien we ze van haar nog pluimen kenden op voorhand, nu wisten we op
voorhand beter aan wat we ons konden verwachten, wat de beleving van een
optreden toch altijd net een klein beetje anders maakt (niets zo mooi als
totaal overdonderd worden op een moment dat je het niet echt verwacht!). Maar
goed, niet iets waar The Irrepressibles zelf veel aan kunnen doen, zij blijven
garant staan voor een subliem, intens en indrukwekkend optreden, voor iedereen
een aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten