Concertverslag: Biffy Clyro (AB)

Het Schotse Biffy Clyro trapte op 17/02 zijn Europese tour af in de AB Box. Het in Engelse stadions spelende trio slaagde erin de helft van de AB uit te verkopen, waarop een reactie van enkele verbaasde Engelstaligen ons ter oren kwam: "This hall is so small?". Biffy Clyro kwam zijn nieuwe plaat voorstellen (Opposites, verslag hier te lezen), en hoewel de nieuwe plaat zelf een beetje te veel van het goede is, kon het concert niet lang genoeg duren.

Eerst gaf Blood Command het beste van zichzelf. We raden het niet aan om hen te googlen of spotifyen, maar als je even voor ogen hield dat je je vooral kwam amuseren, dan werkte het overbodige gescream slechts zelden op de lachspieren. Een meer dan degelijke opwarmer, waarbij het publiek zelfs nog even hoopte op een bisronde.

Biffy Clyro zelf dan. Ze brachten jammer genoeg geen oude klassiekers, hoewel Toys Toys Toys Choke, Toys Toys Toys, 57, Convex, Concave en heel Infinity Land op ons verlanglijstje stond. Enkel Jaggy Snake kregen we voorgeschoteld, wat zonder twijfel een van de hoogtepunten was. De oudere nummers kregen trouwens over het algemeen sowieso meer respons. Biffy Clyro in 2004, het moet een epische gebeurtenis zijn geweest.

Maar goed, genoeg gejammer om het verleden, ook met de laatste 3 platen wisten ze een heel sterke setlist op te bouwen. Misschien zelfs beter, omdat die nummers wat makkelijker mee te roepen zijn. En met 5 kan je niet moshen, zelfs al was het het jaar 2004. Nu hielden de voorste regionen zich quasi permanent gereed voor een nieuwe moshpit, terwijl de rest alle nummers luid meebrulde. Een stadionsfeer op een redelijk intieme locatie, wat wil een concertganger nog meer?

Hoewel het hun eerste concert in de reeks was, hadden ze geen opwarming meer nodig. De lichtshow was perfect en de bindteksten waren cliché, kort en opzwepend zodat de vaart en de sfeer behouden bleef. Een beetje spijtig dat het trio twee gastmuzikanten nodig had, die dan maar in een hoekje gemoffeld werden alsof ze minderwaardige muzikanten waren. Maar ze stonden tenminste nog dezelfde hoogte, Muse durft hen al eens tien meter lager plaatsen.

De setlist hield het midden tussen hun harde nummers en hun meer gevoelige, melige liedjes. Héél veel nummers van Opposites wel, maar kies er maar eens zeven uit een twintigtal nieuwe nummers. Uiteindelijk waren het er twaalf van de 23. Via de opener van de nieuwe plaat Different People sloeg That Golden Rule in als een bom. Een grote moshpit was onvermijdelijk. Een eerste keer werd wel het gemis van sommige instrumenten (viool, trompet bij Spanish Radio, ...) duidelijk, een verstopt keyboard brengt nu eenmaal niet hetzelfde.

Na enkele nieuwe nummers (waaruit Modern Magic Formula het enige minpuntje was), sloeg de rocksfeer om door het bloedmooie God & Satan. Na een nieuwe bom - Living Is A Problem, zowat hun beste nummer - waren alle twijfels weg. Dit concert wordt eentje om te herinneren. Na Bubbles leek het publiek even een adempauze te nemen bij Spanish Radio (een persoonlijke favoriet) en Pocket, om dan een energieopstoot te krijgen voor Jaggy Snake en een emotionele klap in het gezicht te krijgen bij Machines. Simon O'Neill liet de "Take the pieces and build them skywards" over aan het publiek. Magisch.

Na enkele typische sfeernummers zonder meer, kregen we nog Many of Horror te slikken, waarbij het lichtspel andermaal zijn werk deed en op het juiste moment de gitarist en drummer deed verschijnen in witte lichtbundels. Na The Captain volgde het obligate van het podium stappen en weer opkomen, maar het was deze keer wel héél duidelijk dat ze moesten terugkomen, want een set zonder Mountains is onmogelijk. Nog voorafgegaan door het minder evidente maar prachtige Skylight en een overbodig geworden Stingin' Belle werd dat een knaller van een afsluiter.

Het aanwezige publiek hoefden ze wellicht niet meer te overtuigen, maar met zo'n liveshow ligt er ongetwijfeld nog een groot potentieel publiek op hen te wachten. Nu Foo Fighters weer een pauze inlast en Muse op een dwaalspoor is geraakt, heeft Schotland een vervanger klaar. Overrijp zijn ze ondertussen, het is enkel nog wachten op een radiozender die een tikje tegen de boom wil geven.