Nochtans start de plaat uitstekend met "Do I Wanna Know?". Ritmische drums en een geweldige gitaarriff sleuren je de plaat binnen. Toch is het geen vintage Arctic Monkeys, maar eerder te vergelijken met het betere werk uit 'Suck it and See' en 'Humbug'. Aanstekelijk, sterk en toch anders dan datgene waar we nu toch al een goede 7 jaar geleden verliefd op werden, maar wat we niet meer krijgen. Of toch? "R U Mine", niet verrassend ons favoriete nummer van deze plaat, doet heel erg terugdenken aan 'Favourite Worst Nightmare' en 'Whatever People Say I Am, That's What I'm Not'. Speels, jong en vreugdig, en als Alex Turner even volledig a capella gaat, flakkert de hoop bij ons op. Ze kunnen het nog, het is nog steeds die geweldige band uit Sheffield en wij zijn nog steeds die 16-jarigen die volledige losgaan op hun muziek.
Groter kan het contrast met "One For The Road" niet zijn. Traag tempo, een beetje saai en waarom die o zo cliché groepszang aan het begin het lied? Eentje om rap door te spoelen en al even snel te vergeten. Dat geldt ook voor 'Arabella', even traag, even saai en even ongedenkwaardig, op het refrein na dan. Dan lezen we ergens op een bevriende muziekblog (indiestyle): "We kunnen ons inbeelden dat een deel van de oorspronkelijke fans 'AM' te soft zal vinden, maar elke dag frieten met samoeraisaus gaat ook vervelen". Dat klopt, maar in plaats van te wachten tot de frieten met samoeraisaus anders gaan smaken, kan je evengoed iets anders bestellen. Als je geen frieten met samoeraisaus wil, bestel dan een frikandel special met een berenpoot erbij.
Nu denkt u misschien dat wij een probleem hebben met de zachtere nummers van Arctic Monkeys. Maar niets is minder waar, "505", "Jeweller's Hands", het zijn maar twee voorbeelden van goede, doch langzamere nummers van de Arctic Monkeys. Ook 'AM' heeft zo'n nummer: "No. 1 Party Anthem". Met zijn ironische titel is het nummer licht geniaal te noemen. "Mad Sounds" is er dan weer eentje om vooral niet in te kaderen. Het is wachten tot "Why'd You Only Call Me When You're High?" om nog eens een geweldig nummer te horen. Het is niet voor niets dat dit nummer het zo goed doet. Qua opbouw is het vooral vergelijkbaar met "Do I Wanna Know". Drums, licht, maar nauwkeurig gitaarwerk en natuurlijk de geweldig grappige lyrics die ons zo lang geleden ook al geïnteresseerd maakten in deze band. Met "Snap Out of It" krijgen we een voorbeeld van hoe de Britten er in kunnen slagen om hun geluid te veranderen, zonder mensen zoals wij teleur te stellen. Leuk, licht absurd en een snufje moderne rockabilly. Zowel "Knee Socks" als "I Wanna Be Yours" zijn, net als de hele plaat middelmatig te noemen om de hierboven aangehaalde pijnpunten.
Middelmatig inderdaad, de fans zullen het niet graag horen, maar dat is nu eenmaal wat wij voelen bij deze plaat. Als de laatste noten van "I Wanna Be Yours" uitgestorven zijn, start onze muziekbibliotheek gaarne "Brianstorm" uit 'Favourite Worst Nightmare'. Een gevoel van verloren gegaan plezier overmant ons, de illusie van wat was en wat had kunnen zijn, beklemt ons. Lucebert zei al "De oude muziekmensen slapen / naast nieuwe harpen eenzaam". Heeft de stroom hen opgeslorpt en meegezogen op een pad waar wij niet kunnen volgen? Waren het gewiekste managers en producers die hen een andere weg deden bewandelen? Of ligt de schuld bij onszelf, de fan? Vragen die een antwoord dienen, maar nooit zullen krijgen. Alex Turner en kornuiten, van u moeten wij nu afscheid nemen. Het noopt ons tot een poëtische bui.
Langzaam nam je afscheid,
je glipte tussen onze vingers door,
ik dacht dat het de omstandigheden waren
die je zo afstandelijk maakten
maar ik was fout
Jouw gevoelens verdwenen
de mijne groeiden
je beloog en bedroog me
maar ik was verblind
verblind door mijn liefde
en ik liet je gewoon doen
Langzaam nam je afscheid
Auteur onbekend
Aron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten