Ziezo, bij deze is de andere helft van de redactie die in het land is
ook opgestaan uit zijn zomerslaap. En het seizoen aftrappen doen we met de mix
van black metal, shoegaze en postrock die Deafheaven brengt. Deze mix levert
voor de meeste van onze brave lezertjes iets op als veel lawaai en veel
geschreeuw, maar, in de hoop dat het voor sommigen van jullie soms wat harder
mag zijn, hebben we dit verslag in de aanbieding. Voor ons mag het al eens wat
harder en we moesten dringend onze inner-hipster nog voeden met deze hype.
Als opener in de AB Club, was Pharmakon aangekondigd. Dit is een
witch house-project van een dame die harde elektronica combineert met vocals
die aan black metal doen denken. De dame in kwestie viel echter ziek uit en
werd vervangen door het Antwerpse Remörk.
Dit eenmansproject speelt het soort muziek dat men noise noemt en dus soms
vervaarlijk dicht bij gewoon geluid komt. Remörk
wist echter nipt de lijn van muziek naar geluid niet te overschrijden en kon zo
net boeien gedurende het halfuur dat de set duurde. Het had niet langer moeten
duren en nog eens zien hoeft ook niet, maar boeien deed het wel (Niet meer,
maar ook niet minder).
Dan over naar de hoofdact van de
avond, Deafheaven. Zoals al gezegd,
spelen deze mannen een op shoegaze en postrock gesteunde vorm van black metal.
Dit resulteert in epische, sferische songs die over het algemeen de kaap van de
10 minuten overschrijden. Voor zij die niet vies zijn van een zwaarder
avontuurtje, dat wel. Persoonlijk denken we dat iemand die bijvoorbeeld zowel
Amen Ra als de gemiddelde postrock band apprecieert, er wel voor te vinden kan zijn,
hoewel het nog iets totaal anders is (de AB raadde het zelfs aan Joy
Division-fans, maar dat leekt ons een heel grote stap).
Openen deden ze met Dream House,
de opener van hun laatste nieuwe, ROZE plaat die de reguliere set vormde. Met
de deur in huis vallen, noemt zoiets. Opvallend was hoe van bij de start het
geluid goed was afgesteld en niets overheerste. Zo kon ook het soms meer
subtiele gitaarspel goed tot zijn recht komen. Na een interlude, werd er op
hetzelfde elan voortgedaan met Sunbather, de titel track van het nieuwste worp.
Na deze song zaten we al aan de helft van de set.
Na een volgende interlude (zonder
Neige van Alcest die er op de plaat wel op te horen is), ging het over naar het
magistrale Vertigo. Deze veertien minuten durende song is voor mij de topper
van de nieuwe plaat. Het is een song met zovele gezichten, van subtiele EBow
geluid tot soms een cliché klinkende metalsolo, overgoten met de door merg en
been gaande stem van George Clarke, die samenkomen tot één sterk geheel.
Onmiddellijk werd dit gevolg door The Pecan Tree, een lekker harde song die
soms wordt onderbroken door heel subtiele, postrock gitaar. Na vier songs en
twee interludes zat het erop voor het reguliere deel van de set.
Als bisnummer hadden ze nog Unrequited
van hun eerste plaat Roads to Judah in petto. De subtiliteit primeerde minder
op deze plaat, maar overtuigen dit deze song zeker wel. Ook het publiek was nu
wel al een tijdje helemaal op dreef en maakte hier een hoogtepunt van.
Hoewel we al enkele jaren
geminderd zijn qua metal, kan ons af en toe nog wel eens een band charmeren. Zo
ook Deafheaven, die bewijzen dat ze de hype waardig zijn. Als je je afvraagt of
een concert van vijf songs en twee interludes niet wat kort is, kan ik nog
melden dat het uur gemakkelijk werd gehaald. Ook opmerkelijk hoe de band of
wijzelf gegroeid zijn in een anderhalf jaar, want toen zagen we ze in het
voorprogramma van La Dispute, konden ze ons niet geheel boeien. Voor zij die
dus openstaan voor een zwaarder avontuurtje, is dit zeker een aanrader. Luister
eens naar de plaat en ik kan zeggen dat deze sterke liveband in november nog
naar De Kreun in Kortrijk kommen.
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten