Als je in een menigte staat waarvan de meerderheid van het
vrouwelijke geslacht is en tussen de 16-19 jaar is, weet je dat er een naar hun
normen knappe jongeman op het podium zal verschijnen. Als die jongeman samen
met zijn kornuiten echter prachtige popsongs voortbrengt, dan weet je dat je
daar goed staat. Dit was woensdagavond in de uitverkochte AB Club ook het geval
voor Bastille.
Het voorprogramma was het Gentse collectief Stavroz, dat
vandaag bestond uit twee mannen voor elektronica en een gitarist. Openen werd
gedaan met een remix van Gabriel Rios. Een remix, ja, want het was een dj-set.
We waren dan ook niet van plan om er iets positief over te zeggen, want boeien
deed het niet echt. Dit is echter enkel waar tot voor de laatste song. Deze leek
een lekkere jazzy eigen creatie en jazzy zoals jazzy moet zijn, namelijk
heerlijk dansbaar (denk Misteur Valaire). We geloven dus graag dat Stavroz de
moeite is als je ze op volle sterkte (normaal zijn ze met vijf) ziet.
Een half uurtje later was het tijd voor het echte werk. Op
de tonen van Angelo Badalamenti’s Laura Palmer’s Theme kwamen de heren op het
podium (ik heb een vermoeden dat iemand Twin Peaks-fan is). Beginnen deden ze
met Bad Blood, dus onmiddellijk een single. Iedereen verwacht nu dat ik ga
zeggen dat het hierna inzakte, een beginnende band met maar 1 album kan nu
eenmaal geen uur vullen met een singlewaardige song, toch? Wel voor Bastille
klopt dit helemaal niet.
Bad Blood werd namelijk gevolgd door bonustrack The Silence
dat naar onze persoonlijke menig even singlewaardig is. Toen volgde ondermeer
een nogal snelle versie van de prachtige ballad Overjoyed en de nieuwe
topsingle Laura Palmer, waarbij een bekentenis volgde die hierboven al
voorspeld werd bij. Als de serie evengoed is als deze “liefdesbrief” er aan,
dan wil ik ze zien.
Als je ons trouwens zou vragen wat het meest vreselijke
genre is, antwoorden wij doorgaans Rn’B in de trant van City High. Als Bastille
echter een cover brengt van What Would You Do? van deze groep, blijkt er nog
potentieel in de muziek te zitten om een goede song te bekomen.
Verder ging het aan een sneltempo, over singlewaardige songs
als Icarus, Things We Lost To The Fire en de geweldige mash-up Of The Night,
naar het einde. Afsluiter was een geweldig meezing moment met de e-e-o’s van
single Pompeii. Ze keerden nog terug voor Get Home en doorbraaksingle Flaws.
Na een goed uurtje was het (jammer genoeg) al gedaan, maar
dit is dan ook normaal voor bands met maar 1 CD. Wat minder vanzelfsprekend is,
is dat er op die CD zo veel potentiële singles staan. Als deze songs ook nog
eens zo sterk worden gebracht, heb je vanzelf een feest. Uitkijken geblazen dus
naar hun doortochten op festivals deze zomer!!
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten