Cd-review: Sin Fang - Flowers

Er zijn zo van die mensen waar we jaloers op zijn. Niet omwille van geld, of luxe die zij zich wel kunnen veroorloven, maar om redenen die verre van materialistisch zijn. We kunnen jaloers zijn op het leuke leven dat iemand anders leidt, we kunnen jaloers zijn op zijn of haar talent waardoor ze dingen kunnen doen die wij absoluut nooit zullen kunnen. We kunnen jaloers zijn op zijn of haar geluk. Als er dan iemand is die er vrijwel perfect in slaagt die drie dingen te combineren, dan kunnen we alleen in afgunst toekijken en ons er overheen proberen te zetten. En dat is precies hoe het gaat als we de nieuwste worp van Sindri Már Sigfusson, alias Sin Fang, binnen krijgen. De man heeft talent, is gelukkig met zijn drie kindjes en heeft een relatie met de ongetwijfeld meest interessante vrouw van heel IJsland, die overigens heel erg knap is en hem dan nog eens een geweldige schoonbroer aanlevert. Zijn laatste cd is misschien wel allesbehalve slecht, toch heeft de jonge man problemen om 45 minuten lang een hoog niveau te halen.

Sin Fang is boven alles een buitenbeentje in de IJslandse muziekscene. Het enige wat normaal is aan hem is wellicht het feit dat hij een speciaal soort indierock maakt. Hij volgt niet echt de IJslandse muziekclichéregels. Zo begon hij pas heel laat met het maken van muziek, op zijn twintigste had hij nog geen gitaar vastgehad, vreemd in een land waar muzikaal onderwijs het hoogste goed is. Ook is hij niet de typische artiest met alternatieve hippie-achtige levensstijl, maar was hij, en is hij nog steeds een skatende voetbalfanaat. Uiteindelijk ging hij naar de kunstacademie en verhuisde naar Londen, daar werd hij ziek (welke ziekte is niet  bekend), met het geld dat hij daarvoor van de verzekering kreeg kocht hij een doe-het-zelfopnamestudio. Daar zette hij zijn eerste stapjes in de muziekwereld met Seabear en later solo.

Hoe goed we deze artiest en cd ook vinden, toch is het geen geweldige cd. Zo start de langspeler dan misschien wel geweldig, met 'Young Boys', een lied dat start met, we vermoeden, ritmisch geklap met de tamboerijn, waar later een bepaalde zin gereciteerd wordt, waaronder dan weer enkele stemlagen geplaatst worden. Nadien komt het lied echt op gang en komt de speciale stem, niet iedereen houdt er van, van Sindri er pas echt uit. Bij dit nummer past ook een leuke, doch ietwat bizarre clip. Het nummer dat er op volgt is 'Sunbeam', over het waarmaken van dromen en ambities. Over beloftes die je niet altijd kan houden, we vermoeden dat zijn vaderschap hier iets mee te maken heeft. Vooral het refrein en de lieflijke geluiden die wij al eens met de lente durven te associëren blijven ons bij. Dan komt het ongetwijfeld beste nummer van de plaat, 'Look at the Light', dat het hier ook al tot single van de week schopte (klik hier).

Dan komt er nog een toppertje 'What's Wrong With Your Eyes?'. Goed geschreven tekst, een leuke melodie en ditto tempo. Het einde van dit nummer is ietwat vreemd en doet wat Hjaltalín-achtig aan. Enkele houtblazers en een piano, meer niet, echt wel een bizar einde voor dit nummer, maar daarom niet minder gepast. Dan zakt het tempo een beetje met 'Feel See'. Het beste is er hier duidelijk al af. Dit nummer is misschien iets te bizar naar onze smaak, zo wordt er opgebouwd naar het refrein, maar valt de muziek en het tempo dan meteen weg. Denk 'Octopus' van Bloc Party op het gebied van opbouw, hiermee weet u ook meteen wat we van dit nummer vinden: flauw en saai. Al is de climax op het einde van het nummer toch zeker het vermelden waard.

'See Ribs' doet het niveau dan weer stijgen. Heerlijk up-tempo en ondanks de repetitieve muziek die eronder zit, toch heel leuk. Ook het refrein met enkele ohoohooho-klanken en de bizarre bridge stuwen dit nummer ongetwijfeld naar een hoger niveau. Nadien komt het saaiere 'Catcher'. Het tempo wordt volledig uit de plaat gehaald, toch zeker in het begin. Dan wordt er geprobeerd het tempo er terug in te krijgen, maar daar slaagt de beste man niet helemaal in. Ook komt dit nummer wat zagerig over en er wordt iets te veel geëxperimenteerd, wat doen die rare geluiden daar? En waarom wordt de bridge enkel door de drums verzorgd, die bovendien heel erg onaards klinken? Het zijn maar twee voorbeelden van de vragen die we ons bij dit nummer stellen.

Ook 'Everything Allright' en 'Not Enough' zijn in hetzelfde bedje ziek. Niet dat het slechte nummers zijn, maar erg goed kun je ze ook niet noemen. Zo eentje kunnen we nog verdragen, maar drie na elkaar, dat is iets te veel van goede. De plaat wordt afgesloten met 'Weird Heart' dat, zeker in het begin, de meer elektronische toer opgaat. Toch is ook dit een sterk nummer, met een erg goede bridge, goede beat, en het is bijgevolg een ongetwijfeld goede afsluiter van de plaat.

Kortom, "Flowers" is een prachtplaat,en als je Sin Fang genegen bent, ga je alle nummers goed vinden. Wij zijn Sindri erg genegen en vinden al zijn nummers dan ook goed, toch lijkt deze artiest moeite te hebben om een constant hoog niveau te halen, maar als hij dat niveau bereikt, dan zijn er weinig betere nummers te vinden. Vandaar dan ook, als we toch punten moeten geven, een drieëneenhalf op vijf. Niet slecht, niet goed, maar toch meer dan middelmatig. "Flowers" lijkt dan ook vooral te doen wat Sin Fangs eerste plaat, "Clangour", vier jaar geleden al deed, dat is aansluiting vinden bij een schare artiesten die indierock een nieuwe richting geven, al is de bestemming voorlopig nog onbekend.

Aron