Concertverslag: Girls in Hawaii (Vooruit, Gent)

Het was voor ons even schrikken toen we een goed jaar geleden zagen dat Girls in Hawaii als enige Belgische band (misschien wel ooit) mocht optreden op een niet nader genoemd showcasefestival. Wie? Girls in Hawaii dus. Na even wat opzoekwerk bleek dat deze Walen al enkele jaren bezig zijn met het maken van muziek, muziek die in de smaak viel bij ons en dus volgden we even de verdere ontwikkelingen. Toen bleek dat ze kwamen optreden in de Gentse muziek- en andere kunstentempel Vooruit, konden we niet ontbreken. Aangezien we op voorhand eigenlijk maar een nummer echt kenden, was het afwachten wat dit optreden zou gaan brengen. Over de hele lijn kunnen we zeggen geslaagd, al was het eerste half uur toch wat saai, naar onze beoordeling.

Maar eerst het voorprogramma: Robbing Millions. Ook Belgen, maar deze keer afkomstig uit Brussel, wat niet synoniem staat voor minder goed. Robbing Millions wist te bekoren met hun Grandaddy en Flaming Lips-achtige muziek. Na een goede vijfenveertig minuten van de muziek van Robbing Millions genoten te hebben, was de tijd daar voor de hoofdact om op het podium te verschijnen. Onder luid gejoel kwamen deze zes landgenoten het podium opgewandeld. Achteraan het podium een prachtig doek waarop een eerder eenzame berg stond afgebeeld. vooraleer de Tolkienafficionado's te enthousiast worden, we vermoeden dat het ging om Mount Everest aangezien de titel van hun nieuwe cd 'Everest' is.

Dit gezegd zijnde, kunnen we over naar de muziek. Zoals reeds eerder vermeld, kenden we op voorhand niet heel erg veel nummers van Girls in Hawaii en we vrezen dan ook dat dat de oorzaak is van het feit dat wij het eerste half uur wat saai vonden. Voor ons persoonlijk kwam het optreden dus wat traag op gang, maar dat wil daarom natuurlijk niet zeggen dat de muziek daarom minder te pruimen was. De bij wijlen zachte klanken die deze Walen op ons loslieten waren om duimen en vingers bij af te likken, het publiek enthousiast, de bindteksten vermakelijk (en dat allemaal in nagenoeg perfect Nederlands). Gelukkig voor ons kwam er daarna veel meer schwung in de zaak.

De meer tedere klanken werden nu vaker afgewisseld met ruiger en steviger materiaal en ook de bandleden gaven nu nog meer het beste van zichzelf. Er werd gesprongen op diverse versterkers, de instrumenten begaven bijna onder de immense en diverse druk die het enthousiasme van de muzikanten met zich meebrachten en ook het publiek ging wat meer uit zijn dak. Het prachtige doek achteraan het podium toonde een geweldig mooie sterrenhemel op de achtergrond, sommigen droomden weg, anderen gingen helemaal op in de extase die Girls in Hawaii met zich meebrachten. De afsluiter was monumentaal te noemen en een oorverdovend applaus was hun oververdiende loon.

Nauwelijks vijf minuten later kwamen deze zes vrolijke Fransen terug het podium opgehost. Na een uitgebreide dankrede voor Robbing Millions, begonnen ze terug te spelen. We herinneren ons alleen het laatste nummer, ook lekker ruig en minstens even monumentaal te noemen als voorgaande afsluiter. Alles moest er aan geloven en zanger Antoine Wielemans klom, tamboerijn in de hand, op een van de grote versterkers die naast het podium te vinden zijn, terwijl hij daar het beste van zichzelf geeft, doen zijn kompanen op het podium hetzelfde. Het publiek genoot met volle teugen en keerde tevreden huiswaarts en aangezien wij deel uitmaakten van datzelfde publiek, deden we hetzelfde.

Aron