Het Nijmeegse voorprogramma De Staat, kon nog niet bepaald een grote schare toeschouwers lokken, waardoor we eigenlijk dit concert alleen maar konden horen, terwijl we geconcentreerd onze dagtaak vervulden. Slecht klonk het allerminst, deze mengeling van Beck, Queens of the Stone Age en Nick Cave en dankzij een kafkaëske organistorische kunstgreep hadden de heerschappen hun merchandise standje midden in de vestiaire neergepoot, wat tot hilarische taferelen leidde die leken weggelopen uit de komende reünieschow van Monty Pythons Flying Circus. Aan dit punt aangekomen, lijkt het even niet meer over muziek te gaan, maar daarvoor verwijzen we u graag door naar de volgende paragraaf.
Het begin van Wallace Vanborns optreden hebben we gemist en we pikten in tijdens Marching Sideways. Hetgeen we het meeste zullen onthouden van deze eerste nummers is dat ze heel erg op elkaar leken, maar dat kan natuurlijk aan de slechte geluidskwaliteit in de zaal liggen. Voor ons was het wachten op de eerste gastartiest en dat bleek Steak Number Eight te zijn, die een voor ons onbekend nummer kwamen meespelen. Niet meteen succesvol naar onze smaak, maar dankzij een geweldig goede versie van Found in L.A. ietsje later begonnen we toch echt te genieten van dit optreden.
Tijdens Cougars kwam de immer bevallige Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers even meespelen, voor ons een persoonlijk hoogtepunt en op het einde kwamen de heren van School is Cool het immer geniale Welcome to the Wastelands van Jesper Kyd, zij het in een andere uitvoering, meespelen. Einde concert en het publiek schreeuwde om meer en aangezien de aangekondigde Triggerfinger en Blood Red Shoes nog niet ten tonele waren verschenen, kregen ze ook meer.
Tijdens deze lang uitgesponnen bisronde kwamen de meeste gastartiesten aan bod en dat leidde al redelijk vroeg tot een ware hausse dankzij Led Zeppelin-cover Immigrant Song mede verzorgd door Lange Polle van Triggerfinger. Kapitan Korsakov kwam zijn eigen nummer Cancer brengen en Raketkanon mocht de zaal in lichterlaaie zetten met I Wanna Be Your Dog van The Stooges. En dan kwam het moment waarop ongetwijfeld heel wat mensen hebben gewacht, de doortocht van Blood Red Shoes. Aangezien zanger Steven Ansell al hele sloten wijn naar binnen had en het heel erg leek alsof hij in zijn kleedkamer een dansje heeft gewaagd met de alom bekende Mary Jane, wou hij nog even zijn zegje doen, noblesse oblige, voor aan Colours Fade te beginnen. Dat haalde naar onze mening de vaart er wat uit, maar een exquise uitvoering van boven vernoemd nummer maakte veel goed.
Wallace Vanborn sloot de set af met Cowboy Panda's Revenge, en op de setlist die aan de zijkant van het podium hing stond ook nog Europe's The Final Countdown gepland als afsluiter met alle speelplaatsvriendjes tesamen op het podium. Toen wij terug naar onze vestiaire trokken, bleek dat dat niet helemaal goed afgesproken was en we hoorden Lange Polle vrijwel letterlijk uit de lucht vallen toen hij vernam nog eens het podium op te moeten, dus voor ons bleef de vraag of dat nog doorging onbeantwoord. In elk geval kunnen we dit optreden catalogeren als goed en leuk, waarbij vooral het concept tot de verbeelding sprak.
Aron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten